Iðunn : nýr flokkur - 01.04.1928, Síða 81

IÐUNN
Þjófurinn.
179
Að því búnu lagði hann af stað, skríðandi á öðru hnénu.
Hann komst heim í kofann eftir miklar þrautir og lang-
an tíma. Þá var komið inn í bert á hnénu, af svelluðum
götuslóðanum.
— Drottinn minn! Hvað hefir nú komið fyrir þig,
Gísli minn? sagði Sigríður, þegar hún hafði brugðið upp
ljósi og séð, hvernig ástatt var um mann hennar.
— Eg skrapp upp í tóftarfjandann hans Þorsteins,
sagði Gísli stynjandi, og fylluskrattinn féll á mig. Verst
er, að ég náði engu hári handa kindunum.
— Mikið er að þessi kross skuli verða lagður á
annan eins guðsmann og þig, mælti Sigríður.
Læknir batt um brotið, en fóturinn var skaddur allur.
Gísli varð seinn og stirður og lúðist fljótt við erfiðisvinnu.
Þetta varð til þess, að hann seldi kotið og flutti sig
inn á Eyrina. Þar var margt um manninn og um fleiri
bjargarleiðir að ræða en á útkjálkanum. Gísla var það
strax ljóst, að þar var hægra til aðfanga.
Því fór fjarri, að hann væri boðinn velkominn á Eyr-
ina. Menn vissu nú og höfðu vitað lengi, að honum var
gjarnt til að fara höndum um fleira en sína eign. Og
þess varð fljótt vart. Vmislegt, sem árum saman hafði
fengið að vera í friði, hvarf nú gersamlega. Sumir voru
svo harðbrjósta að fara til Gísla og sækja hlutina, undir
einhverju yfirskini. Hann brást jafnan vel við — kvaðst
hafa fengið hlutinn lánaðan, og það mætti þó ekki
minna vera, en að skilað væri aftur því, sem lánað væri.
III.
Þegar Gísli var hátt á sextugsaldri, veiktist hann snögg-
lega eina nótt. Hann hafði verið nokkuð seint á ferli að
vanda, og borið heim stóran poka, fullan af saltfiski,
sem hann hafði aflað sér í fiskhúsi kaupmannsins. Það