Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 53

bréfið myndi litið stoða liann, ef honum af tilviljun
lenti í pataldri.
Þetta var í September 1429; það var farið að kólna í
veðri; það var umlileypingur og ýlfrandi, regnþrunginn
vindur þauí ura bæjarlandið; og fölnuð laufin þyrluð-
usl meðfram strætunum. Á stöku stað skein þegar Ijós
i gluggum; og háreystin i týgjuðum mönnum, sem voru
að gera að ganmi sinu yíir kvöldverðinum, barst í hryn-
um út, og þar var liún svelgd upp og borin burtu með
vindinum. Nóttin færðist fljótt jdir; fáni Englands, sem
blakti á turntindinum, skar sig æ daufar og daufar úr
hinum þjótandi skýjum — liann var eins og dökkur díll,
svipaður svölu í hinum æðandi, blýþungu skýjaflókum.
Þegar nóttin skall á, hvessti, og vindr.rinn fór að livína
í portlivelfingum og þjóta í trjáfqppunum í dalnum fvr-
ir neðan bæinn.
Díónýsíus de Beaulieu gekk hratt, og þess var ekki lengi
að bíða, að hann knýði hurðir vinar síns; en þó að hann
hefði heitið sjálfum sér því, að standa ekki við nema
slutta stund og fara snennna heim, þá var honum tekið
svo elskulega, og það varð svo marg't til að dvelja fvrir
honum, að það var liðið langt fram yfir miðnætti, áður
en hann kveddi og færi. Á meðan hafði sljákkað dálitið
í veðrinu; nóttin var dinnn eins og gröfin; það var eng-
in stjarna á lofti, og engin tunglsbjarmi smaug út um
ský.jatjöldin. Díónýsíus var lítt kunnugur hinum flóknu
götusundum í Cháteau Landon; honum hefði jafnvel um
hábjartan daginn orðið skotaskuld úr að rata; og í þessu
svarta myrkri villtist liann með öllu áður en varði. Hann
vissi það eitt, að hann átti að ganga upp hlíðina, því að
hús vinar hans stóð neðst við ræturnar eða ranann á
Cháteau Landon, en gistihúsið stóð á háhálsinum undir
stóru kirkjuturnspírunni.
Þetta liafði liann til að fara eftir, og hann hnaut og
fáhnaði sig áfram, stundum á opnum svæðum, þar sem
hann mátti anda léttar, og hann var með góða skák af
hhnninum yfir höfði sér, en stundum þreifaði hann sig
Jörð 355