Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 64

að heilsa upp á þig, telpa mín; snú þú þér við og réttu
honum kurteislega höndina. Það er að vísu gott að vera
guðrækinn; en það er nauðsynlegt að vera kurteis,
frænka mín.“
Slúlkan reis á fætur og vatt sér að komumönnum. Hún
hreyfðist öll eins og eintrjáningur; og það skein hlvgð-
unarsemi og þreyta út úr liverri línu í hinum ferska, unga
likama hennar; og hún drúpti höfði og leit augunum
niður fyrir sig og steig hægt fram. Þegar hún gekk fram,
varð henni litið á fæturna á Díónýsíus de Beaulieu —
fætur, sem hann með réttu var hreykinn af, því er ekki
að leyna, og alltaf skæddi mjög prýðilega, ekki síður þó
hann væri á ferðalagi. Hún nam staðar — tók viðhragð,
rétt eins og gulu stigvélin hans liefðu einhverja ógn að
geyma — og leit snögglega framan í manninn, sem á
þeim var. Augu þeirra mættust; blygðunin í svip lienn-
ar hörfaði fyrir ótta og skelfingu; varir hennar fölnuðu;
hún rak upp skerandi vein, brá höndum fyrir andlit sér
og hné niður á bænhúsgólfið.
„Þetta er ekki maðurinn,“ kallaði hún. „Þetta er ekki
maðurinn, frændi minn.“
Herra de Malétroit tísti af ánægju. „Auðvitað er það
ekki,“ sagði liann, „það er alveg eins og ég bjóst við. Það
var mjög slysalegt, að þú skyldir ekki geta munað heiti
hans.“
„Vissulega,“ kallaði hún, „vissulega hefi ég aldrei séð
þennan mann fyrr en nú — ég liefi meira að segja aldrei
litið hann augum —- ég vil aldrei sjá liann oftar. Herra
minn,“ sagði hún og vatt sér að Díónýsíusi, „ef þér eruð
drengskaparmaður, munuð þér hjálpa mér. Hefi ég nokk-
urn tíma séð yður — hafið þér nokkurn tíma séð mig —
fjær en nú á þessari ógæfustund?“
„Ég get fyrir mig ekki sagt annað, en að mér hafi aldrei
hlotnazt sú ánægja,“ svaraði yngismaðurinn. „Þetta er í
fyrsta sinn, göfugi lierra, sem ég hitti liina töfrandi
frænku yðar.“
Aðalsmaðurinn gamli yppti öxlum.
366
JÖRÐ