Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 63

„Þelta er ekki venjuleg aðstaða fyrir unga jómfrú,“
sagði liinn, „og liún reynir dálítið á blygðunarsemi henn-
ar.“
„Hún liefði átt að liugsa um það, áður en hún gaf sig
út í þennan leik. Það var ekki ég, sem réði þessu. Það
veit guð; en úr því hún er komin út í það, þá skal hún,
það veit vor frú, líka fá að standa í því, unz yfir lýkur.“
Og hann ávarpaði síðan Diónýsíus: „Má ég fá að kynna
yður frænku minni? Hún hefir verið að hiða komu yðar,
og ég held mér sé óhætt að segja, með enn meiri óþolin-
mæði en ég sjálfur.“
Díónýsíus var með mestu hæversku búinn að sætta sig
við það, sem orðið var — liann óskaði einskis annars en
að fá eins fljótt og hægt væri að vita, hvað væri verst í
vændum; hann reis því nú þegar í stað upp og hneigði
sig til samþykkis. Herra de Malélroit fór að dæmi hans
og studdist við arm kapelánsins og haltraði til hænhús-
dyranna. Presturinn lyfti tjaldskörinni, og þeir gengu inn
allir þrir. Það var mjög íburðarmikið hús. Léttar reng-
ur teygðu sig upp af sex digrum súlum og liengdu tvo
skrautlega lokasteina niður úr miðri hvelfinguni. Við end-
ann á húsinu, fyrir aftan altarið, var hvolf ofhlaðið upp-
hleyptum útskurði og loftverki og sett mörgum gluggum,
sem voru í laginu eins og stjörnur, smáragrös eða hjól.
Gluggar þessir voru ekki nema að nokkru leyti með glerj-
um, svo að næturloftið harst óhindrað um bænliúsið. Það
lék miskunnarlaus gustur um vaxkertin, sem loguðu á
altarinu, víst fimmtíu talsins; og ljósið varpaði ótal hlæ-
hrigðum frá skærum ljóma ofan i hálfrökkur. Á þrep-
unum fyrir altarinu kraup unglingsstúlka klædd í dýr-
asla brúðarskart. Það fór lirollur um Díónýsius, þegar
hann sá hvernig hún var til fara; liann barðist með krafti
örvænlingarinnar við þá hugsun, sem var að troða sér
upp á hann; það gat — það mátli ekki — vera eins og
hann óttaðist.
„Blanka,“ sagði herrann með hlíðasta hlísturhljóði, sem
hann átti til, „ég kem hér með vin minn, sem langar til
jörd 365