Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 124
-M- -L , -í mj Y 1 V ----- 1-
-JLJn- J - w . 9 W p p* / i n - 1 / rT
fksyi 9 . A n ! A «
j a • * m
J r c börn - in i J' r bljúg J r c r z r í lund, þuu benda’ á, bvur p i & i m l r ^ ég stend. „Já, r , £
Ck' m m a J. v
•1±, r P r 9* / 2
ij 9 ± P
r r i * □
f poco rit. mf a tempo ^ p ' p
n s- -s p i r
J 9 /
Ifíir.... .0 .. . m m - « 9 9 9 S • X1
r 'P P s 2 p r
livur 1 v i r g stend. Ei r i liver ? J. C r veit, bvar ég J' 1 J | P sterid? Ég J- /
W • •• \ n i
r r
L J O w r r ?
—^. F b -H -p=i—pd ' * —j
r-0- s—i—J -IV
w 9 i ~ n i w 9 • Æt r J n i / 1
w ® » ik s 9 j 9 . _ 9 s 5 i
r P r 9 r 2 9* ^ ■
* n rr 1 c r ^ r b r u r
þyk-ist stunda’á grœnn - i grund, en guð veit, livurég stend“.
12 j J1 .Jfi r j.
vV- 1 □ r P 9 S ® m S • J- I
VI* n r ^ P 9 P 1 ^ i-
-
^ ■ &J Pd=| ' J
2. Ég stend í þungum straunii
og stormar hrista mig,
og alll í djúpum draumi
er dulið kringum mig,
og gleymsku sokkinn glaumi
fær glapið heimur mig;
og fram með hrolli hrökklast ég;
cn veröld voveifleg
hún veit ei, hvar ég stend.
En læpt ég stend —
á tæpum stig ég stend.
Ég get ei sjálfur grillt minn veg,
en Guð veit, hvar ég stend!
42G
3. Við þrautir þó ég stríði
og þungan kvaladraum,
og sárin djúpu svíði
og svelli heims í glaum,
og lúinn fram ég liði
í lífsins fleygistraum,
unz fram að dimmri dauðans
mín veik sér varpar önd, [strönd
ég vona, bið og stend,
já, svo ég stend,
mig styður, svo ég stend,
þín góða, styrka gæzku-hönd,
ó, Guð minn, svo ég stend.
jöno