Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 57

og þeir héldu því fljótlega ofan eftir krákustíg, sem Díó-
nýsíusi liafði sést yfir, og þeir liurfu úr sjrn og heyrn með-
fram vígisveggjum hæjarins.
Díónýsíus náði andanum aftur. Hann gaf þeim af ótta
við, að eitthvað kynni í að skerast, nokkurra mínútna
frest, og fór svo að þreifa fyrir sér eftir einhverjum tækj-
um, til að opna dyrnar og komast á hurtu aftur. Innri
hliðin var rennislétt: ekkert handfang, engin múrbrún,
engin minnsta snös. Hann fór með nöglunum eftir jöðr-
uuum og togaði, en hurðarflakinu varð ekki um þokað.
Hann skók það, en það var fast fyrir eins og klettur.
Díónýsíus de Beaulieu hleypti brúnum og blístraði dá-
lílið í hljóði. Iivað gengi að hurðinni? Hann var sizt að
skilja í því. Hvernig stóð á því, að hurðin skyldi hafa
verið opin? Hvernig vildi það til, að hún skyldi lokast
svona liæglega og vendilega á eftir honum? Þetta var allt
eilthvað svo dularfullt og viðsjárvert, að piltinum fór ekki
að verða um sel. Þetta sýndist vera svipaðast snöru; og
hver gat þó húist við snöru í svona rólegri hliðargötu og
í liúsi, sem hið ytra har vitni um efni og ættgöfgi? Og
samt var hann nú liérna — hvort sem þetta var snara eða
ekki, af ásettu ráði gert eða ófyrirsynju, — sitjandi þokka-
lega í gildru; og þótt hann ætti lífið að levsa, þá sá hann
enga leið út úr þessu aftur.
Myrkrið fór að leggjast þungt á liann. Hann lagði við
hlustirnar; allt var hljótt úti, en inni og rétt hjá sér virt-
ist lionum hann heyra veikt andvarp, veikan, sogandi
ekka, lítið dularfullt marr — eins og fjöldi manns stæði
við hlið lians og revndi að vera grafkyrr og stjórnaði
jafnvel andardrættinum af hinni mestu lymsku. Þessi
hugsun kom yfir skynjun hans eins og reiðarslag, og liann
sneri sér snögglega við, eins og ætti hann lif sitt að verja.
Þá varð liann fvrst var við Ijós jafnhátt sett og augu Iians
og nokkuð inni í liúsinu — lárétta Ijósræmu, er víkkaði eft-
ir því sem nær dró upptökunum, ekki ósvipað því eins
og hún smygi út milli tveggja tjalda, sem fest er vfir dyr-
um. Það var Díónýsíusi til hugarhægðar að sjá eitthvað;
Jörð 359