Jörð - 01.10.1941, Blaðsíða 59

á vegghyllu. Svipur lians var ákaflega karllegur; ekki
beinlínis mennskur, heldur eins og hann er á nautum,
höfrum eða aligöltum; eitthvað tortryggilegjt og lævís-
legt, eitthvað glræðgislegt, hrotta'legt og Iiáskalegt. Efri
vörin var óvenjulega bústin, eins og hún væri hólgin und-
an höggi eða tannverk; og brosið, hvassar augnabrúnirnar
og litlu, hörðu augun voru einkennilega, allt að því hlægi-
lega, illskuleg. Fallegt, grátt hár féll slétt um allt höfuð
hans, eins og á helgum manni, og hrundi í einum einstök-
um sveip ofan á stakkinn. Höku- og efrivararskegg hans
var með virðulegum þokka, svo að ekki gat betur verið.
Ellin hafði, væntanlega vegna þess, að óvenjulega gæti-
lega hafði verið með höndurnar farið, ekki sett nein mörk
á þær; og höndur Malétroit-ættarinnar voru frægar. Það
hefði reynzt erfitt að hugsa sér nokkuð, er væri í senn
jafn holdugt og fíngert. Hinum grönnu, viðkvæmu fingr-
um svipaði til fingranna á konumyndum Leonardos; þeg-
ar greipin var lokuð reis kúla með spékoppi; lagið á nögl-
Unum var fullkomið, og þær voru furðulega náhvítar.
Hann varð tíu sinnum ægilegri á svip fyrir það, að
uiaður með slíkar höndur skyldi spenna greiparnar fjálg-
lega í kjöltu sinni, rétt eins og kvenpíslarvottur — að mað-
ur með svo miklu og ógurlegu yfirbragði skyldi sitja þol-
inmóður i sæti sínu og virða menn fvrir sér með þvi að
slara stirðum augum einsog goð eða goðamynd. Kyrrlæti
hans virtist vera háðslegt og refjótt; það hæfði útliti hans
mjög illa.
Svona var Alanus, herra de Malétroit.
T”'* EIR Díónýsíus og hann horfðu þegjandi hvor á ann-
■*- an eina eða tvær mínútur.
»Gerið þér svo vel að ganga í bæinn,“ sagði herra de
Malétroit. „Ég hefi verið að húast við yður i allt kvöld.“
Hann reis ekki úr sæti sínu, en um leið og hann mælti
Þetta, hrosti hann og hneigði liöfuðið eilítið, en kurteis-
lega. Það fór um Díónýsíus ákafur óbeitarhrollur, sem
S1nó inn í merg og bein, sumpart undan brosinu, sumpart
jörd 3G1