Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Qupperneq 76

74
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Gamli bærinn endurbyggður til vinstri: Þar var eldhús og matsalur barnaheimilisins, þvottahús og bústaður forstöðukonu. Til hægri
eru skálarnir tveir þar sem börnin sváfu. I baksýn má sjá grilla í nokkra sumarbústaðina.
meö aðgát niður Kiðabergsveg og að
Hestvatni, fengum bát að láni og fór-
um með krakkana út á vatnið. Þar
sem ég var eini karlmaðurinn í hópn-
umm lenti það á mér að róa — og ég
man nú ekki hvað ferðirnar urðu
margar, en mæddur var ég þegar
degi lauk og allir krakkarnir höfðu
fengið sína bátsferð.
En rekstur barnaheimilisins gerði
aldrei meira en rétt að standa undir
sér og síðustu árin var það rekið með
umtalsverðu tapi. Sjálfum fannst
okkur verðinu mjög í hóf stillt,
a.m.k. miðað við það sem gerðist og
gekk á öðrum sumardvalaheimilum,
en talsvert var þó um það að fólki
fyndist of dýrt að senda börnin til
okkar og aðsókn fór minnkandi eftir
því sem á leið. Húsmæður reiknuðu
sér þá gjarnan dvalarkostnaðinn til
tekna og kusu fremur að verja fénu
til sólarlandaferða og hafa þá börnin
með sér, en á þessum árum jókst
mjög framboð á alls kyns ódýrum
utanlandsferðum. En það var líka
talsvert um það að fólk óskaði ein-
dregið eftir því að við héldum rekstri
heimilisins áfram. Eiginkonur far-
manna vildu t.d. margar geta átt
kost á því að fara einar í ferð með
mönnum sínum í sumarfríum þeirra
og meðal annars til að koma til móts
við þær fórum við að taka við börn-
um í þann tíma sem nánast var óskað
eftir, en ekki einvörðungu í þær 4
eða 6 vikur svo sem dvalartíminn
hafði áður verið. Þetta hafði hins
vegar þær afleiðingar í för með sér
að alltof ör skipti urðu á krökkunum
og starfsfólkið kvartaði sáran undan
því að börnin næðu ekki saman. Það
var því í mörg horn að líta. Pá þurft-
um við að sækja um starfsleyfi til
yfirvalda á hverju vori og þau settu
fram síauknar kvaðir um aðbúnað,
fjölda lærðra fóstra o.s.frv. sem við
áttum erfitt með að uppfylla. Fóstr-
urvorut.d. fámennstéttíþá daga og
ekki hlaupið að því að ráða þann
fjölda sem tilskilinn var. Allt þetta
ásamt geysilegri hækkun rekstrar-
kostnaðar vegna mikillar verðbólgu,
gerði okkur ókleift að halda áfram
rekstrinum, og sumarið 1981 var síð-
asta árið sem barnaheimilið var í
fullum rekstri. Það hafði líka sitt að
segja að styrkir ríkis og borgar til
barnaheimilisins minnkuðu stórlega
síðustu árin.
Síðan hafa komið upp ýmsar hug-
myndir um nýtingu húsanna að
Hrauni, svo sem að reka þar vinnu-
skóla fyrir unglinga eða bora fyrir
heitu vatni og hefja ræktun græn-
metis fyrir Hrafnistu-heimilin. Eitt
vorið settum við reyndar niður helj-
armikið af kartöflum og fengum lán-
aðar afkastamiklar upptökuvélar í
sumarlok, en uppskeran brást því
miður algerlega og var vondum jarð-
vegi kennt um. Við höfum reynt að
halda húseignunum við, svo að þær
grotnuðu ekki niður og skálana höf-
um við stundum lánað, m.a. til ætt-
armóta og þarna hafa líka ýmsir trú-
flokkar og íþróttahópar fengið að
dvelja um lengri eða skemmri tíma,
— en það verður að segjast eins og
er, að það hefur ekki gefist ýkja vel
að lána húseignirnar þannig út.