Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Qupperneq 134

132
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
að bera. Björn rak ótæpilega á eftir Margréti og hún
hamaðist eins og hann skipaði henni og loks var það, að
hann sá roða taka að færast í kinnar henni og eitt sinn,
þegar hann kom til að sækja með henni börumar, fleygði
hún sér í fangið á honum og brast í ofsalegan grát. Björn
bar hana aö barði og settist þar með hana í fanginu. Grát-
urinn var lengi ákafur og hún skalf eins og hrísla í fang-
inu á honum, en þar kom að henni hægðist gráturinn og
skjálftinn. Björn þurrkaði framan úr henni tárin og sá að
það var komið skyn í augun.
— Nú höldum við áfram að hlaða, Margrét mín,
minningarvörðuna um drenginn okkar, sagði hann.
Og þau fóru aftur að verki.
Þó Margrét væri þrekmikil kona gekk þessi erfiða
grjótvinna nærri henni, enda óvön slíkum verkum og um
óttubil var hún orðin svo örmagna að hún hnaut í spori
og loftaði ekki nema litlu einu í börunum. Þá leiddi
Bjöm hana heim. Þegar Bjöm lagði af stað niður á holtið
með konu sína hafði hann kallað á Toppu gömlu og
beðið hana að sinna Hervöru litlu og hún svaf nú vært í
litlu rúmi sínu sem stóð við hjónarúmið. Það var svo af
Margréti dregið að bóndi hennar varð að hjálpa henni að
hátta, og þegar hún var háttuð, tók Bjöm Hervöru litlu
og lagði hana í fangið á Margréti, sem vafði bamið að
sér, það eina, sem hún nú átti, og þannig sofnaði hún.
Hún svaf framá miðjan morgun, að hún vaknaði við það
að Hervör var orðin óvær og farin að brölta og Iáta í sér
heyra, vildi að móðir sín vaknaði. Ósjálfrátt tók Margrét
að hugga telpuna, en svo tóku atburðir gærdagsins að
renna upp fyrir henni og hún Ieit yfir til líksins. Það var
horfið. Hervör gaf ekki móður sinni næði með hugsanir
sínar, hún riðlaðist yfir andlitið á henni og var í þann
veginn að steypa sér framúr, þegar Margrét greip í hana.
Bjöm hafði oft farið inn um morguninn að líta til
konu sinnar. Nú kom hann eina ferðina og sá hún var
vöknuð og komin til sjálfrar sín. Hún spurði:
— Hvar lagðirðu hann?
— Útí skemmu, sagði Bjöm og greip upp Hervöru
litlu. Hann hampaði barninu og bætti við: — Þú ert
mikill sólargeisli, táta litla. Það þarf enginn að örvænta
sem á þig. Svo lagði hann frá sér bamið og sagði við
konu sína:
— Þegar þú ert búin að klæða þig og fá þér að borða,
Margrét mín, þá tökum við aftur til við vörðuna. Þetta á
að verða stór varða og vel hlaðin.
Margrét horfði á mann sinn. Hann hafði ekki misst
minna en hún, annað eins dálæti og hann hafði á
drengnum. Henni fannst sinn hlutur lítill. Hún vatt sér
framúr, en þá var eins og stæðu í henni hnífar um allan
Iíkamann. Það skrapp uppúr henni sársauka stuna.
— Ertu með strengi, spurði Bjöm.
— Nei, það er ekkert, sagði Margrét og sat kyrr á rúm-
stokknum að safna kjarki til að ráðast í að hreyfa sig og
klæðast. Hún var öll svo dofin og lerkuð, að sorgin var
ekki komin til hennar.
— Ég bíð eftir þér frammi, sagði Bjöm og fór. Hann
fann að konan vildi klæða sig ein.
Margrét féll ekki í harm sinn meðan hún klæddist.
Hún hafði oft fengið strengi um dagana, en hún vissi
ekki hver þessi ósköp voru. Það var sama hvort hún
hreyfði höfuðið, búkinn eða útlimina, og hversu varlega
sem hún gerði það. Hún varð að taka á allri sér til að
komast í fötin og hafa það af að komast framí eldhús.
Hún var hungruð, því hún hafði ekki borðað frá því deg-
inum áður.
Ekki náðu þó líkamsverkirnir að vinna á angist sálar-
innar þá stund sem þau hjón krupu við líkbörumar úti í
skemmu, áður en þau héldu niður á holtið að hlaða
vörðuna. Bjöm varð að beita sér til að fá hana út. Hann
leiddi hana hratt, þó hann fyndi hún ætti erfitt um gang.
Margrét var lengi að tína grjótið í fyrstu börumar. Hún
lofaði guð fyrir verkina í líkamanum, sem bægðu frá
henni þeim hugsunum sem hún óttaðist, og vonaði þeir
hyrfu ekki; hún vissi hvað þá tæki við. Þeir gerðu það
heldur ekki þennan daginn og Margrét fékk ekki nema
einu sinni grátkast. Undir kvöldið tók þreytan að hrjá
hana, og baráttan við hana stóð fram á nótt, því Bjöm
hætti ekki fyrr en hann sá konu sína svo þreytta að hún
gat ekki meir. Þá leiddi hann hana heim, eins og fyrri
nóttina. Það fór allt sem fyrr, Margrét valt útaf með Her-
vöru í fanginu. Næsta morgun vaknaði hún um fótaferð-
artíma, eins og venja hennar var. Strengimir voru miklir
en ekki eins sárir og deginum áður, og ekki nógu miklir
til að reka hugsanir hennar á flótta, en hún flýtti sér að
klæða sig og gladdist, þegar hún hreyfði sig harkalega og
fann sáran verk. Henni fannst eins og hún ætti líf sitt
undir, því að finna til í líkamanum og hafa á sér stanz-
lausa hreyfingu.
Þannig leið vikan, að þau hjónin hlóðu vörðuna sína
frá því í býti á morgnana og framá nótt. Strengimir hurfu
úr líkama Margrétar, en þá var blóðið tekið að renna af
fullum krafti og orka hennar leyst úr læðingi af vinnunni
í fersku sjávarlofti. Það var eins og sjávargolan léki ekki
aðeins um líkamann heldur einnig um sálina. Hún gekk
síðustu dagana uppí verkinu, ekki á flótta undan hugs-
unum sínum, heldur var henni orðið kappsmál að varð-
an yrði drengnum hennar og þeim hjónum til sóma.
Hún var sífellt að benda bónda sínum á stein, sem henni
fannst ekki fara nógu vel í hleðslunni og leitaði í ákafa að
steinum, sem hentuðu á þessum eða hinum staðnum. Þá
hafði Margrét fundið á ný guð og bænina, en bænin hafði
enga fró veitt henni fyrstu dagana, hún hafði ekki náð að
einbeita huganum í bæn. Þannig var Margrét búin að
finna sjálfa sig um það er lauk vörðuhleðslunni, en það
var að kvöldi sjöunda dagsins frá því þau hófu verkið.
Þetta var mikil varða um sig og hálfönnur hæð Bjöms.
Bjöm stakk veifu á stöng niður í kollinn á vörðunni og
sagði:
— Ég læt smíða látúnsplötu síðar til að festa á hana.
— Það finnst mér rétt, sagði kona hans, þessi varða er
minnisvarði, en það kemst nú ekki allt á þá plötu, sem
bundið er í þessari vörðu.
Hún signdi vörðuna, svo lagði hún hendumar um
hálsinn á bónda sínum og kyssti hann. Aldrei höfðu þau
talað eitt orð um slysið, og ekki heldur eitt orð um sorg
sína.