Sjómannadagsblaðið - 05.06.1988, Síða 228

226
SJÓMANNADAGSBLAÐIÐ
Sigursælt knattspyrnulið.
í hópi vina og samstarfsmanna um borð í Gullfossi: Friðþjófur Jóhannesson loftskeyta-
maður, Birgir Thoroddsen 1. stýrimaður, Erlendur Jónsson 2. stýrimaður, Hannes 3.
stýrimaður, ásamt hjónunum Dýrfinnu Tómasdóttur og Jóni Sigurðssyni skipstjóra.
vöruflutningaskip. f*að kom samt
ekki í veg fyrir ákaflega skemmtilegt
félagslíf um borð, bæði meðal far-
þega og áhafnarinnar. Við vorum á
milli 60 og 70 í áhöfn Gullfoss og
farþegar gátu verið 219 á þremur far-
rýmum.
í þá daga fór árlega fram knatt-
spyrnukeppni milli áhafna allra
skipa sem höfðu fastar áætlunarferð-
ir til Kaupmannahafnar. Við vorum
allmargir um borð liðtækir í bolta og
létum ekki félaga okkar í Kaup-
mannahöfn eggja okkur lengi til
þátttöku; hófum sofnun um borð
fyrir bolta, skóm og búningum, föl-
uðumst eftir fjárstuðningi frá Eim-
skip, og tókum svo að æfa af fullum
krafti hvenær sem færi gafst. Þegar
ekki voru vörur í lestinni brugðum
við okkur þangað í æsilegan fót-
bolta. Við gengum hálfpartinn upp í
þessum fótboltáahuga og fannst
sumum yfirmönnum, sem ekki
höfðu kynnst þessari fótmennt í
æsku sinni, nóg um þetta spark. En
allir hrifust þeir af velgengni okkar
— og farþegarnir fylgdust af lífi og
sál með afrekum okkar á fótbolta-
vellinum. Við reyndumst semsé í
meira lagi sigursælir, ár eftir ár bár-
um við sigur úr býtum og verðlauna-
bikararnir prýddu reyksalinn á Gull-
fossi. Fór slíkt frægðarorð af okkar
knattspyrnuiðkun að það gekk fjöll-
um hærra, að hið fyrsta sem menn
væru spurðir um, þegar þeir föluðust
eftir plássi á Gullfossi, væri: „Spil-
arðu fótbolta?"
Jómfrúarferð mína sem skipstjóri
fór ég á litla Mánafossi. Skömmu
áður en ég tók við skipinu var mér
boðið að sitja miðilsfund hjá Haf-
steini Björnssyni. Ég hef löngum
haft áhuga á þessum málum og er
sannfærður um að eitthvað tekur við
af þessu lífi loknu. Ég hef líka trú á
því að það fylgi okkur einhver
verndarengill og sjálfum finnst mér
að ég hafi haft fleiri en einn. Jæja,
hvað um það, á þessum miðilsfundi
hjá Hafsteini kemur til mín minn
gamli félagi úr Stýrimannaskólan-
um, Bjarni Runólfsson, sem þá var
látinn fyrir nokkrum árum; hann
fórst með Helga frá Hornafirði.
Bjarni fór að rifja upp sitt af hverju
sem við höfðum átt saman að sælda
— eins og hann vildi sanna fyrir mér
að þetta væri nú hann. Síðan vék
hann talinu að væntanlegri jóm-
frúarreisu minni og bað mig að kvíða
engu, það myndi allt ganga eins og í
sögu og hann sagði mér upp á dag
hversu löng ferðin yrði.
Þannig var, að skipið hafði verið
leigt til áburða- og sementsverk-
smiðjanna og það stóð nokkuð
glöggt hvort við næðum heim í tæka
tíð áður en leigan átti að hefjast.
Þetta var að haustlagi og veður af
þeim sökum ótryggt; við áttum auk
þess að fara á einar 26 hafnir, bæði
heima og erlendis, þannig að það var
margt sem gat sett strik í reikningin.
Forráðamenn Eimskipafélagsins
voru af þessu dálítið áhyggjufullir,
en ég fullvissaði þá um að ferðaáætl-
unin myndi standast; ég var alveg
sannfærður um að Bjarni vinur minn
færi ekki.með fleipur.
Okkur gekk vel á ströndinni og