Eimreiðin - 01.01.1927, Blaðsíða 40

20 HÚN VAR SVO RÍK, HÚN LAUFEY eimreiðiN
minst að fólkinu. Svo sæi það nú, hvað hann gerði — og þá
kæmi virðingin. Haldið þið það hafi orðið maður úr honum
Halldóri? Sá hefur komið sér áfram!
Hann rétti úr sér — og það var sigurglampi í augunum.
Hann þreifaði á brjóstinu vinstra megin. Aldrei hafði bókm
glatt hann eins og í kvöld, aldrei hafði hann fundið það jafn-
áþreifanlega, hve mikils virði hún var honum. En það hafði
heldur aldrei verið dáðst að honum, aldrei litið upp til hans.
Hann leit á Laufeyju, sem sat með bros á vörunum og horfði
heim yfir dalinn. Osköp hafði hún orðið hissa, þegar hún sa,
hvað var í bókinni. Hvað mundi þá verða, ef hann segði henni
frá öllu því, sem hann ætlaði sér að gera? ]á, ef hann gerði
það nú! Heitur straumur fór um hann — og hann varð ekki
laus við hugsunina. Lifandis skelfing mundi hún dáðst að
honum! Hann sá fyrir sér andlit hennar eins og það mundi
verða. Og sýnin lokkaði. Það var svo sem ekki meira að
segja henni frá því en að sýna henni bókina. En það var nu
kannske eins og viðkunnanlegast, að segja henni það ekki
beinlínis, láta hana bara ráða í það. Hann hóstaði lágt, reif
upp lynghríslu og reytti af henni blöðin. Nú fann hann, að
Laufey horfði á hann. Og hann lokaði augunum til hálfs og
hallaði sér áfram.
— Hvers mundir þú helzt vilja óska þér, ef þú ættir eina
ósk? Hann sagði þetta seint og stillilega, svo að hún yrð1
þess ekki vör, hve mikið honum væri niðri fyrir.
Laufey brosti. En hún sagði ekki neitt. Nú átti hún
enga ósk.
Halldór lagði frá sér lynghrísluna.
— Ég veit, hvers ég mundi óska mér. Ég mundi einskis
óska mér frekar en að eiga góða og skemtilega jörð. Hann
leit á Laufeyju, eins og til að fullvissa sig um, að hún taeki
nú eftir. Svo hélt hann áfram.
]örðin átti helzt að liggja að vatni — eða þá djúpri og
breiðri á. Hann vildi, að bærinn væri á gamla vísu, með
mörgum burstum, hvítum þiljum og grænum þekjum. Túnið
skyldi fóðra átta kýr og engjarnar vera sléttar og grasgefnar.
Nægur silungur átti að vera í ánni eða vatninu — og mótak