Eimreiðin - 01.01.1927, Blaðsíða 121

EIMREIÐIN
RITSJÁ
101
slanda „róm kátum góm látum“ 7125? Lítt skiljanlegt er „mín, eftir“
14822 3^ en |mun eftir“ ætti vel viö. Úr þessu geta þeir skorið, sem til
handritanna ná, svo og því, hvor réttar fer með vfsu síra Björns í Sauð-
lauksdal, V. Þ. G. á bls. 275 eða Hannes Þorsteinsson í Skírni 1924
^s- 114. En V. Þ. G. hefur séð svo fyrir, að einnig þeir, sem ekkert
hafa annað í höndum en bók hans, geta gengið úr skugga um, hve ábóta-
vant henni er í þessari grein. Menn beri saman rithandarsýnishorn á bls.
375 og 399 við það, hvernig V. Þ. G. les úr þeim á bls. 166, 382—3
°9 398—400. Út á fyrsta kaflann er að vísu heldur smátt að setja, en
Þ. G. prentar hann til að sýna réttritun Eggerts, og ætti þá engu
að skeika. En villurnar í tveim síðari köflunum eru ekki allar saklausar.
Eggert talar um „konungsins hjarta", úr því gerir V. Þ. G „konungsins
hita“ (38317). Eggert segir „viðleggjast", en V. Þ. G. „útleggjast" (38321),
°9 er enginn botn í setningunni, þegar svo er lesið. Brúðkaupssiðabók
Eggerts er, samkvæmt orðum hans sjálfs, með „ræðum", en eftir því
sem V. Þ. G. ritar með „k(v)æðum“ (4001). Auk þess er margt um smá-
V|Hur, og engin föst regla verður fundin um það, hvort eða að hve miklu
leY'i stafsetningu frumrita er fylgt, t. d. um ð og d. Handritin hafa auð-
Vltað einlægt d, en því er stundum breytt í ð og stundum ekki, jafnvel
S1,t á hvað í sama orði (t. d. Siðgiæde 400s). Slíkt er auðvitað mein-
laust, en það er ekki þrifalegt.
Frágangur bókarinnar mætti vera miklu betri af hálfu höf. og próf-
arkalesara. Erlendum orðum og nöfnum er margsinnis misboðið (Bricca,
Celcius, Schiich fyrir Bricka, Celsius, Schiik o. fl.). Rousseau er kallaður
]ack að fornafni, eins og reyfaraskáld úr Ameríku. Latína bókarinnar
er stundum heldur illa leikin, en slfkt mun nú raunar þykja eiga við hjá
0ss 20. aldar stúdentum. Eg get þess eins, að höf. virðisf í bindindi um
a^ skrifa ch (disticon, Crysoris, Thorcillius o. fl.). Leiðinlegast er þó að
s)á hvað eftir annað Ijótar stafsetningarvillur í íslenzku bókarinnar, t. d.
um i og y. Menn mega ekki telja sér „hofmensku það að gera hvað
skólapi]tar eru strýktir fyrir", sagði Eggert. Það er auðvitað lítil list að
lesa í málið, en í vandaðri bók á þess alls ekki að þurfa. Sumar prent-
VlHurnar geta líka gert mönnum grikk, ef þeir eru ekki á verði. Svo er
*• þegar ártöl eru brjáluð eða vísað í skakt bindi bókar (1753 fyrir
'655 bls. 98, 1700 f. 1800 bls. 323, 1925 f. 1924 bls. 426 I. 5 a. n., II.
f- III. bls. 422, I. 3), en einkum getur verið meinlegt, þegar tölusetning
handrita hefur farið úr lagi: 2075 (bls. 60 1. 9) á víst að vera 1845;
233 (bls. 423 1. 14) er rangt fyrir 223, og 181 (bls. 429 I. 4) á að vera