Eimreiðin - 01.01.1927, Blaðsíða 45

EIMREIÐIN HÚN VAR SVO RÍK, HÚN LAUFEV 2S
sem að minsta kosti dygði í bráð . . . Svo var þá að sjá
hverju fram yndi . . . Hún gekk á ný til Laufeyjar og lagði
handlegginn um herðar henni.
— Laufey mín. Ég ætla ekki að fara illa að þér og ekki
skipa þér neitt. En ef þú heldur að ég vilji þér vel, þá gerðu
nú það, sem ég bið þig um: Vertu ekki ein með Halldóri
fyrst um sinn . . . Þá fáum við að sjá, hvað þú ert honum
mikils virði. ]á, ég veit, að þú þykist viss um, að þér stafi
aldrei neitt ilt af að vera með honum — en gerðu nú þetta
fyrir mig, sem er eldri og veit betur hvað veröldin er viðsjál.
Laufey hallaði höfðinu upp að kinn húsfreyju og skalf af
þungum ekka. Og húsfreyja strauk henni um vangann og hvísl-
aði milt og lágt:
— Ætlarðu þá að lofa mér þessu?
Laufey leit upp, horfði á hana djúpum og hreinum barns-
augum, fullum af sorg og sársauka.
— ]a-ahá . . . é-he-eg . . . lo-fa . . . þé-er . . . þvi-í . . .
Húsfreyja þokaði henni til á stólnum og settist við hlið
henni, vafði hana að sér og vaggaði henni hægt og rólega
— eins og hún vildi svæfa sorgina.
IV.
Laufey sá það oftlega, að Halldór reyndi að stilla svo til,
að þau yrðu ein saman — og hún brann af löngun til að
vera með honum eins og áður. En hún þröngvaði sér til að
forðast hann. Hún varð að bera þá byrði, sem hún hafði tekið
sér á herðar. Hún varð að bíða, þó að biðin væri henni kvöl.
Svo var það dag einn, að fólkið fór ekki á engjar, þar eð
þurkur var góður, en mikið hey undir. Stundu eftir miðaftan
var tekið að sæta, og skipaði húsbóndinn þeim Laufeyju og
Gróu í flekk með Halldóri. Þau unnu af kappi — og Laufeyr
sem jafnan var óstyrk og eins og utan við sig í návist Hall-
dórs, saxaði eitt fangið af öðru, án þess að líta til hægri eða
vinstri. Loks leit hún upp, þá er ekki var annað eftir af
flekknum en dreifarnar. Halldór var að setja síðasta fangið í
lönina, en Gróa sást hvergi. Hún var þotin í næsta flekk, en
hann , var neðan við bæjarhúsin. Laufey drap höfði og kreptt