Eimreiðin - 01.01.1927, Qupperneq 115

eimreiðin RADDIR UM MVND BÓLU-H]ÁLMARS
95
Sumarið 1862 var ég sumarmaður í Stóradal í Húnavatnssýslu, hjá
Kristjáni, sem þá bjó þar. Þar var Bólu-Hjálmar gestur í nokkra daga
Þá um sumarið. Þótti mér hann all-einkennilegur og frábrugðinn flestum
°5rum, og tók ég því vel eftir honum að öllu leyti, enda var hann þannig
utlits, að varla var hægt annað en að veita honum sérstaka athygli.
Mjög er mér minnisstæður húslestur, er hann las þar sunnudag einn,
seni hann var í Stóradal. Það var ]ónspostilIa, er hann Ias í, og hef ég
aldrei heyrt áhrifameiri guðsorðalestur. Gaut hann augum annað veifið
•>1 frekari áherzlu um alla baðstofuna. Ég var 17 ára þegar þetta var,
en er nú kominn yfir áttrætt, og finst mér þó enn, að ég geti séð Bólu-
Hjálmar fyrir hugskotssjónum mínum.
Mynd sú, sem Ríkarður ]ónsson hefur gert af Bólu-Hjálmari, er eftir
niinni beztu sannfæringu mjög lík honum í heild sinni. Hann var að vísu
t*á orðinn mikið lotnari en myndin sýnir, en andlitsdrættirnir eru líkir,.
°S er minni mitt fullkomlega óskert á alt það, er gerðist í þá daga.
Reyjavík 1. des. 1926.
Bjarni Matthíasson.
hringjari.
Frá Bólu-Hjálmari. Úr bréfi frá Símoni Eiríkssyni í Litladal.
[Ríkarður Jónsson heyrði bréfkafla þann, sem hér fer á eítir, hjá mér
Wrir skömmu, og mæltist til þess, að ég Iéti Eimreiðina fá hann, af því
að þar stæði til að fleira kæmi fram um útlit Ðólu-Hjálmars. Símon var
sonur Eiríks hreppstjóra Eiríkssonar í Djúpadal og var fæddur 1843.
Mátti hann muna Hjálmar manna bezt, því að hann átti heima á næstu
Srösum við hann, var rúmlega þrítugur, þegar Hjálmar dó, en sjálfur at-
hugull og langminnugur. Gat hann hermt orð Hjálmars og raddarfar svo
að þeim, sem á hlýddi, þótti sem svo hefði Hjálmar hlotið að tala. Bréfið,
se>n kaflinn er úr, ritaði Símon mér 25. okt. 1923, en lézt vorið eftir,
^5. maí. Sigurður Nordal.j
»Þú minnist í bréfi þínu á Hjálmar skáld og líka á verk hans. Eg
Þekti karlinn vel og heimsótti hann oft, því hann léði mér sögur að
lesa. Urðum af því góðir kunningjar. Það var eitt sinn, að ég fann hann,
°9 sat ég á móti honum. Varð mér þá Iitið á hillu fyrir ofan hann. Sá
e9 sitja þar grábröndóttan kött. Ég starði á hann. Tók karlinn eftir því
°9 mælti: „Á hvað starir þú svo stíft, Simsi minn?“ Ég sagði: „Á köft-
'Un á hillunni; mér þykir hann spakur". Þá hló karlinn og tók hann ofan.