Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Page 3

IÐUNN
Þýzkir jafnaðarmenn.
Vér truðum, trúðum
suo heitt, að hugurinn brann.
Enginn maður, hvar sem var í veröld,
ekkert barn, engin kona,
ekkert blóm eða dýr
var svo vesœlt eða veikt,
að vér virtum pað ckki,
gnnum pví ekki,
berðumst ekki fgrir pað,
bœðum ekki fgrir pvi.
Og trúin, trúin
ú göfgi hins auðvirta,
rétt hins réttlausa,
mútt hins minsta,
brann og sindraði í sálinni
eins og hvítglóandi kolaskafl
í háreistri smiðju.
Vér trúðum, trúðum
svo heitt, að hugurinn brann.
Vér unnum, unnum,
svo að nótt rann i nýrisinn dag
gfir ngjum œtlunum, nýjum störfum.
— Þúsund ára glöp
skgldu grafin upp og bœtt,
púsund úra ranglœti rétt.
Og pekkingin, — móðir proska og giftu,
Iöunn XVII.
12