Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Side 30

204
Um ættjarðarást.
IÐUNf'S
kona, er selur ást sína, er kölluð daðurdrós, skækja,
mella — kært barn, mörg nöfn —. Erindreka slíkra
kvenna köllum við melludólga.
Hér í Noregi höfum við erindreka í ættjarðarást.
Og þeir menn, sem af mestri vandlætingu tala um
„launaða útsendara frá Moskva“, eru sjálfir launaðir
útsendarar ættjarðarástarinnar (Félag föðurlandsvina).
Þeir elska ættjörðina fyrir 250 krónur á mánuði.
Styrkur tilfinninganna og skýrleiki hugsunarinnar fer
ekki alt af saman. Skori ég á heittrúaðan kristinn mann
að útskýra fyrir mér eðli þríeiningarinnar, geri ég ekki
ráð fyrir að ég verði fróðari af svari hans. Og leggi
ég þá spurningu fyrir rauðglóandi ættjarðarsinna, hvers
vegna hann sé svo æstur, þá mun honum aukast móður
um allan helming, en ekki vitsmunir að sama skapi.
Það verður því líklega bezt að spyrja sjálfan sig..
1 fyrsta lagi: Hvað er fósturjörðin?
Er það Holmenkollen og miðnætursólin? Eða er það
Finse og krónprinzinn?
Þessu næst leikur okkur hugur á að vita, hvernig
fara eigi að því að setja ættjarðarástinni hæfilegar
skorður, — því það er þó fráleitt meiningin, að hún
fái aö þenja sig út yfir allan hnöttinn. Þá væri hún ekki
lengur nein ættjarðarást! Þvert á móti; slíkt mundi
leiða beint til alþjóðlegs bróðernis, en það er, eins og
við vitum, hin háskalegasta villa — sjálf „blóðpestin
frá Moskva“!
Ættjarðarástin verður vitanlega að halda sig innan
landamæranna. Hún fylgir Kilinum norður eftir. Og
svo tekur við Tana-elfur, sem liggur að Finnlandi. En
svo kemur Jakobs-elfur, og þar komumst við í bann-
setta klípu. Því alt í einu tekur landamæralínan á sig.
hlykk og sker út úr vesturbakkanum geira, sem heitir