Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Síða 37

ÍÐUNN
Um ættjarðarást.
211
40—50 „háu samningsaðilar" gerðu sinar kröfur. Vil-
hjálmur Jrurfti líka að fá sitt.
Það hafa margir reynt að bregða Ijósi yfir þessa
persónu og setja hann á sinn stað, og árangurinn
hefir orðið svona og svona. Hann varð að gera jrað
sjálfur. Hann fann loks rúmið sitt í miðjum hópi hinna
miskunnarlausu fjandmanna Þýzkalands. Þar virtist
hann kunna við sig.
Og jrað voru ekki smámunir, sem hann heimtaöi.
Skaðabótakröfur hans stóðu nokkurn veginn á sporði
rúningstilraunum hinna annara óvina. Og undir eins og
keisarinn hóf merkið, rann alt smáfurstahyskið í slóð-
ina hans.
Ef við lítum á stjórnarfarslegt landabréf yfir Þýzka-
land, eins og jrað var 1914, blasir við augurn okkar eins
konar marglitt tuskuteppi, og er enda vægilega að orði
komist. Sum j)ýzku ríkjanna voru jafnvel of smá til að
sjást meÖ berum augum. En fursta höfðu ])au. Og allir
heimtuðu j)eir „skaðabætur".
Og j)eir fengu þær! Dómstólar landsins og yfirvöld
lögðu blessun sína yfir jmssar dæmalausu gripdeildir.
Ættjarðarást embættisstéttarinnar lét sig ekki án vitnis-
burðar.
Hvernig er það nú hjá okkur? — Ó, maður lifandi,
við höfum J)ví miður engan keisara. Bara nokkrar
forstjóraskjátur, alveg mátulega stórar fyrir Aftan-
póstinn til að punta upp á sig með tvidálka myndum
af aðsópsmiklum andlitsdráttum j)eirra. En j)ið skulið'
ekki halda, að ])eirra verðleikar séu minni fyrir [)vL
Fósturjörðinni hafa jreir j)ó bjargað!
Með döfnun bankastarfseminnar í J)essu landi hefir
j)jóðareign okkar rölt út úr landinu, hægt og gætilega
eins og drepklyfjaður asni.