Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Qupperneq 38

212
Urp ættjarðarást.
IÐUNN
Síðustu árin hafa nauðungaruppboðin skift þúsund-
um, og hver skiki og hvert hreysi, sem ekki hefir verið
boðið upp, er að minsta kosti veðsett. — Hverjum?
Hver iðjugreinin á fætur annari er komin í hendurnar
á erlendum eignamönnum — þvert ofan í okkar ströngu
sérleyfislög. Pað er nefnilega með pessi ágætu land-
varnarlög eins og járntjald fyrir leiksviði: Það má
draga tjaldið upp. Það parf bara að gefa dómsmálaráð-
herranum bendingu.
Þarna sátum við uppi með alla fossana okkar, sem
áttu að gera Noreg að iðnaðarlandi og að auðugu landi.
Það var stofnað félag til efnaiðju. Hydro hét það.
Norsk Hydro — takið eftir því. Haldið þið ekki að það
rölti til Frakklands. Far ve!I
Hér hófst timburiðja og málmiðja — far vel, far vel!
Þið munið kannske eftir nikkelverksmiðjunni í Kris-
tianssand og Börresen flotaforingja? Það held ég að
hann elskaði fósturjörðina.
Elzti iðnaður okkar, sem nokkuð kvað að, mun hafa
verið eldspýtnaiðjan. Búin að vera! — Eða þá feiti-
iðjan. Og hvalveiðarnar!
„Já, vér elskum ættarlandið", syngjum við.
Fyrir nokkrum árum vildi mér til sú slysni að hrófla
við textanum lítils háttar. „Já, vér seljum ættarlandið",
gloppaðist út úr mér. Meira fékk ég ekki að segja, en
þetta var víst alveg nóg. Þeir höfðu skilið mig. Álieyr-
endur mínir öskruðu svo, aö ég hélt mig vera staddan
í svína-sláturhúsi í Chicago.
Tveim árum seinna hafði hinn íhaldssami bændaflokk-
ur gert þetta að vígorði sínu. Loddaralistir „athafna-
mannanna" voru smám saman orðnar það augljósar og
hneykslanlegar, að jafnvel bændaflokknum var farið að
ofbjóða. (Flokkurinn var þá vitaskuld í stjórnarand-