Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Síða 56

230
Fólkið á Felli.
IÐUNN
hann að rigna á morgun, J>að er svo sem auðséð, hugsar
hann og horfir á himininn. Pað var meiri andskotans
villan að binda ekk.i í dag. Ja, þvílíkt! Gunnar kemur
hlaupandi: „Heyrðu, Jón! Geturðu ekki látið mig fá þó
ekki væri nema túkall, svo ég komist inn á danzpall-
inn?“ — „Ætli pað verði ekki að vera,“ segir Jón og
tekur upp buddu sína, sem er vafin með seglgarni.
Hann fær Gunnari peninginn, og Gunnar fer aftur. —
Tvær krónur inn á danzpall! Ja, svoddan ræfill! Tvær
krónur inn á danzpall! — —
Dagur líður að kveldi. Eldra fólkið fer nú að halda
heim. Unga fólkið parf að danza svolítið lengur. Jón
og Ingibjörg á Felli eru farin, en pau purfa pó að eins
að skreppa heim að Múla með honum Árna og konunni
hans, henni Jónínu. Það er svo óttalega langt síðan
Ingibjörg hefir komið par. Þetta verður líka svo ósköp
stutt viðstaða. En kvöldið líður, og pað skyggir, og
sums staðar eru kýrnar ómjólkaðar. — —
Gunnar og Stína fara heim. Danzinn er hættur. Har-
monikan pögnuð, og pallurinn, sem danzað var á, er
auður, að öðru leyti en pvi, að úti í einu horninu liggur
kannske tómur „Commander“-pakki og í öðru horni
tóm „Pilsner“-flaska á hliðinni. Og ræðupallurinn rís
all-drembilega yfir pessa auðn, með islenzka fánann
festan með teiknibólum á framhliðina. — Þarna er
eiginlega alveg pögn, nema pegar örlitlar vindhviður
af suðaustri pjóta yfir sveitina og skemtistaðinn, pá
slæst eitt hornið á fánanum, sem losnað hefir, ofurlítið
til, og flaskan ruggar dálítið á fjölunum, sem fætur
danzfólksins hafa borið sand og óhreinindi á. En kirkj-
an, sem bráðum á aö verða bústaður guðs í pessari
sveit, stendur parna hjá, pögul og alvörugefin, með
opna glugga og sundurrifna tölusieðla peirra eigulegu