Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Síða 59

IÐUNN
Fólkið á Felli.
233
hrynja niður yfir þau. Þau eru komin upp í hlíðina,.
þar sem sætin eru.
Þaö er komið ofsa-sunnanrok. Nú er ofviðrið farið aö
þeyta heyinu út í buskann. Gunnar og Stína nema stað-
ar og horfa á, hvernig sætin fjúka eitt af öðru, og hey-
flyksurnar fara svo hátt, að þær ber við himin. Og innan-
skamms er hlíðin öll einn mökkur af fjúkandi heyi. —
Og þarna á þúfunni fyrir framan þau stendur Jón og
horfir á mátt eyðileggingarinnar fara höndum um
þriggja vikna starf sitt og allra á heimilinu. Þau geta
ekki séð, hvað fram fer í hug hans, en það er eins og
dökka bótin sigi neöar og neðar — og alla leið ofan í
hnésbætur. Hún er líka að byrja að losna af saumunum,
og eitt hornið á henni blaktir dálítið í vindinum. —
öll sætin eru. fokin, nema eitt, sem Gunnar haföi í
hugsunarleysi hent engjatjaldinu og tjaldsúlunum yfir
á laugardagskvöldið. —
Það segir enginn neitt, en alt í einu er eins og Jón
átti sig eða detti eitthvað merkilegt í hug. Hann gengur
ákveðnum skrefum að þessu eina sæti, flettir tjaldinu
af, beygir sig niður, svo að bótin rifnar frá buxunum
enn meir og slæst í rokinu. Stertlausi Jarpur, hugsar
Gunnar. Svo fýkur bótin út í loftið, en Jón heldur
áfram að bogra við sætið. Hann fer með báðum hönd-
um undir það, lyftir því upp og rótar í því, þangað til
ekki er snefill eftir af því, fremur en hinum. Þá rís-
hann upp og öskrar af öllum mætti: „fig held það taki.
því ekki fyrir þig að vera að skilja eftir af þessu.“
Stormurinn þýtur og hvín i Fellinu. —
Og svo kemur rigningin. —
Stefán Jónsson.