Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Síða 70

244
Koss milli hafna.
IÐUNN
sér út afi í honum, eða — hún veit, að slíkt er vara-
samt.
Hún hneppir frá sér kápunni. Nú kyssast þau stand-
andi. Pað er meiri skemtun, nálgast nautn. Hann getur
lagt likama hennar allan að sér, pað sem hann nær, og
notið yis og mýktar. Þessi koss er líka langur, lengri
en lengstu tónar hjá Hreini Pálssyni.
„Nú parf ég að fara upp. Við erum víst bráðum kom-
in.“ — Það er ekki laust við, að hún sé ögn óróleg.
Henni er farið að þykja nóg um.
Fara upp? Honum hefir aldrei dottið annað í hug.
„Jæja, pá að eins einn koss — og Tak for i Aften.“
Hann tekur nú undir kápuna og; þrýstir kvenmanninum
að sér. Hún hefir varirnar hálf-opnar og máttlausar. Þær
opnast enn meira, er hann prýstir á þær, svo að hann
kemur fljótt inn að tönnum hennar. Tannkoss finst
honum ekki eins notalegur. Hún hlýtur að finna gegn-
um þunnan kjólinn, að luin hefir örvað hann upp. Koss-
inn er ekki laus við ástríðu, í endann.
Hún reikar ofurlítið, pegar hún fer út. Það er von,
nýsloppin úr pessu lifandi skrúfstykki. Þau koma upp.
Hún kallar í samferðastúlkur sínar og er nú búin að ná
sínum fyrra, létta blæ. Skipið varpar akkerum. Þær
fara að taka til föggur sínar. Alþýðustúlkur hafa hugs-
un á öllu.
Bátur leggur upp að skipshliðinni. 1 honum sitja
bognir menn í skítugum vinnufötum, surnuin heimaunn-
um, öðrum útlendum. Einn stingur parna þó í stúf. Það
er maður með gráan hatt, hálslín og í frakka. Þessi
hópur minnir á gamla fjárhirðamynd austan úr Gyð-
ingalandi. Hirðirinn er sællegur, en sauðirnir virðast
hálf-illa aldir.