Iðunn : nýr flokkur - 01.06.1933, Síða 76

250
Kirkjan og árásarlið hennar.
IÐIJNN
verða menn fyr eða siðar að lúta. Leitið sannleikans!
|sbr. kver Friðriks Hallgrímssonar, bls. 63 og víðar,
Sakaria 8, 16; Jóh. 8, 32; 14, 6.]
II.
Þegar Þórbergur Þórðarson hefir á þennan hátt, full-
úr heilagrar vandlætingar, lokið upp sínum munni og
kvatt rangsnúinn og þverúðarfullan lýð til iðrunar í
anda allra biblíunnar spámanna fyr og síðar, er maöur
með sjálfum sér farinn að óska eftir, að hann væri orð-
inn dómkirkjuprestur í Reykjavik, þrumandi sitt kröft-
uga guðsorð út yfir landslýðinn. En pá kemur alt í
einu frá honum furðulega ilt olnbogaskot i garð kirkj-
unnar, peirrar stofnunar, sem einmitt á uppruna sinn í
starfsemi pessarar tegundar, stafar frá mönnum, sem
predikuðu á líkan hátt og Þórbergur og er haldið uppi
af mönnum, sem hafa líkar hvatir og hann til brunns
að bera — sannfæring fyrir trúar- og siðgæðis-hugsjón-
um, sem almenningur oft og tíðum forsmáir og einskis-
virðir.
Frá honum kemur pað pví úr hörðustu átt að kalla
kirkjunnar aðferð glæpsamlega og forheimskandi, pví
að kirkjunnar aðferð er meðal annars pessi, að leggjct
jgrst og jremst alúd vid uppeldid, kenna hinum unga
pann veg, sem hann á að ganga, p. e. að reyna að inn-
ræta í barnssálirnar pær hugsjónir, sem hún veit beztar,
og par á meðal t. d. pessar, sem Þórbergur leggur einn-
ig áherzlu á, að ástunda sannleika, réttvísi og góðvild
og temja sér í einu orði sagt ýmsar siðlegar dygðir,
sem spámenn allra alda hafa talið fegurstar og beztar.
Hér er pað, sem Þórbergur af sjálfu verkinu lendir í
mótsögn við sjálfan sig, og dómkirkjupresturinn og
prestahatarinn í honum vitna hvor á móti öðrum. Sjálf-