Árbók Háskóla Íslands - 01.01.1982, Side 24

22
Árbók Háskóla íslands
vegar var kennsluhlutverk Landspítalans
ekki skilgreint nánar, né hverjar væru
skyldur hans til að sjá fyrir viðunandi
kennsluaðstöðu.
Það hefur sem sé aldrei verið gengið frá
því með formlegum hætti að læknanemar
ættu aðgang að Landspítalanum né öðrum
sjúkrahúsum og stofnunum þar sem verk-
legt nám þeirra hefur farið fram. Á meðan
þeir voru fáir og allt með einfaldara sniði
gat námið gengið fyrir sig með þeirn hætti
sem lýst hefur verið, en nú er það orðið
meiri háttar vandamál að koma hinum
mikla fjölda stúdenta fyrir til klinísks náms,
bæði vegna þess takmarkaða húsrýmis sem
spítalamir hafa yfir að ráða og vegna þess
að meiri kröfur eru gerðar í dag en áður fyrr
varðandi aðstöðu fyrir stúdenta. Viðvera
stúdenta og verkleg kennsla þeim til handa
er sem sé orðin meiri háttar kostnaðarauki
fyrir þær stofnanir sem þetta hlutverk taka
að sér.
Það hefur staðið til að gerðir yrðu samn-
ingar milli háskólans og kennslusjúkrahúsa
um þessa hluti, og samningsdrög hafa legið
tilbúin, eins og vikið er að í Árbókinni
1976—1979. Á næstliðnum þrem árum hef-
ur verið reynt að koma skriði á þetta mál.
Vegna hins mikla fjölda nemenda hefur á
síðari árum verið óhjákvæmilegt að koma
stúdentum í klinískt nám á Borgarspítalan-
um og Landakotsspítala, og það eru fyrst og
fremst þessir tveir spítalar sem hafa þrýst á
um samningsgerð við háskólann. Hins vegar
telja ýmsir af kennurum deildarinnar að
ekki sé þörf á samningsgerð milli lækna-
deildar og ríkisspítalanna, þar sem spítalinn
hafi strax við opnun hans 1930 með laga-
ákvæðum verið yfirlýstur sem aðal-
kennslusjúkrahús læknadeildar. Menn hafa
hugsað sem svo að samningar, eins og þeir
sem nú eru áformaðir, gætu verkað sem
fjötrar á samskipti þessara stofnana og
hindrað æskilega þróun spítalans sem
kennslusjúkrahúss. Manni sýnist líka að
hægust ættu að vera heimatökin til að sam-
ræma sjónarmiðin þar sem ríkið er eignar-
og rekstraraðili beggja stofnananna.
Að frumkvæði læknadeildar tókst um það
samkomulag haustið 1979 við stjómamefnd
ríkisspítalanna að fulltrúi hvors aðila um sig
mætti sitja fundi hins með málfrelsi og til-
lögurétti. Af hálfu læknadeildar var þess
vænst að þetta fyrirkomulag leiddi til nánari
samvinnu og samráðs, sérstaklega um þá
þætti spítalastarfseminnar sem tengjast
kennslu læknanema.
Rannsóknastofnanir
læknadeildar
Þeirra hefur verið getið í Árbókum há-
skólans 1973—76 og 1976—79, og skal sú
upptalning ekki endurtekin hér. Enn situr
við sama og vikið er að í síðustu Árbók, að
engar reglugerðir hafa verið settar fynr
þessar stofnanir. Raunar er þetta ekkert
einstakt fyrir læknadeild, og stjóm háskól-
ans gerði fyrir allmörgum ámm tilraun til að
grípa á þessu máli fyrir háskólann í heild
með skipun nefndar. Árangurinn varð eng-
inn, og nefndin skilaði aldrei af sér störfum.
Rannsóknastofurnar hafa ekki orðið til
fyrir atbeina læknadeildar eða háskólans
heldur á vegum einstakra kennslugreina og
langoftast fyrir tilverknað viðkomandi
kennara vegna knýjandi nauðsynjar á þjón-
usturannsóknum í þágu heilbrigðismála,
réttargæslu og dómsvalds. Reksturinn hefur
ýmist verið að meginhluta á vegum háskól-
ans eða hins vegar og oftar á vegum heil-
brigðisyfirvalda, eða þá að hann hefur
byggst á samkrulli beggja þessara aðila.
Sumar rannsóknastofumar hafa haft veru-
legar tekjur vegna þjónusturannsókna.
I maí 1980 fékk læknadeild til umsagnar
álit nefndar sem menntamálaráðherra hafði
skipað 1974 til að ganga frá tillögum að
reglugerð fyrir rannsóknastofnun háskólans
og ríkisspítalanna í sýkla- og ónæmisfræði.
Deildarráð skipaði nefnd til að yfirfara
þessar tillögur og fól henni jafnframt að
semja grófan reglugerðarramma sem hægt