Hugur - 01.06.2002, Qupperneq 94

Hugur
Ólafur Páll Jónsson
Russell hélt því raunar fram að öll vísandi orð tungumálsins væru
þessu marki brennd. En þótt það sé losarabragur á málnotkun okkar
getum við ímyndað okkur að við settum málinu fastari skorður þar
sem hver umsögn fengi nákvæmt umtak. Við myndum þá tala um
skorðun málsins.11 Þar sem umsagnir málsins eru ónákvæmar má
hins vegar skorða málið á ólíka vegu. Ein skorðun gerir setninguna
„Jón er sköllóttur“ sanna, önnur skorðun gerir hana ósanna. Skorðun
er síðan sögð ásættanleg ef hún uppfyllir þau skilyrði að engin setn-
ing sem er ákveðið sönn, sé ósönn í skorðuninni, og engin setning sem
er ákveðið ósönn sé sönn í skorðuninni.
Skorðun vísar til þess hvernig við gætum gert umsagnir tungumáls-
ins nákvæmari án þess að breyta neinum ákveðnum sanngildum.
Einn kosturinn við þessa hugmynd er sá að setningar geta haft óá-
kveðið sanngildi án þess þó að lögmálið um annað tveggja sé ógilt.
Setningin
Jón er sköllóttur
gæti haft óákveðið sanngildi. Þar með væri hún sönn í sumum skorð-
unum en ekki öðrum. Hins vegar er setningin
Jón er sköllóttur eða Jón er ekki sköllóttur
sönn í öllum skorðunum og þess vegna hefur hún ákveðið sanngildi.
Hún er sönn. Ymsum hefur virst vænlegt að fara sömu höndum um
setningar um framtíðina. Við gætum þá sagt að setningin (frekar en
umsögnin)
Það verður sjóorrusta á morgun
sé ónákvæm. Hún er óskorðuð en framtíðin mun skorða hana. Setn-
ingin
Það verður sjóorrusta á morgun eða það verður ekki sjóorrusta
á morgun
hefur ákveðið sanngildi vegna þess að sama er hvernig framtíðin
muni skorða hlutasetningarnar, þessi setning verður alltaf sönn.
11 A ensku er ýmist talað um valuation eða precisification.
92