Hugur - 01.06.2002, Side 134

Hugur
Þorsteinn Gylfason
stefnufólk. Við veltum fyrir okkur afleiðingum þess fyrir almanna-
heill að festa þessi réttindi í lögum eða stjórnarskrám. Það kostar til
dæmis peninga, meira að segja mikla peninga. Réttindin þýða líka að
mikilsverður hluti hins opinbera valds færist frá löggjafarvaldinu til
dómsvaldsins. Það færi að ákveða hversu háar fjárveitingar til líkn-
armála eða menntamála eigi að vera í ljósi frumgæðanna.33
VI. Magnús sem nytjastefnumaður
Magnús Stephensen var ekki náttúruréttarsinni. Hann sá enga rétt-
lætingu laga og stjórnarathafna aðra en farsæld lands og lýðs. Hann
hugsar um lög yfirleitt eins og við hugsum flest hver - í reynd - um
félagsleg mannréttindi. Hann var eins konar nytjastefnumaður. En ég
hef ekki hugboð um hvaðan hann haíði þá hugmynd, eða hvernig
hann hugsaði hana upp sjálfur ef hún var hans eigin smíð.34
33 Sbr. aftur „The Politics of Human Rights“ í The Economist 18da ágúst 2001,
9. Hér höfum við sjónarmið skylt aðfinnslu Davíðs Oddssonar við öryrkja-
dóminn svonefnda. Þar haíði Hæstiréttur bakað ríkinu mikil útgjöld með því
að dæma eftir mannréttindaákvæðum stjórnarskrárinnar. Davíð taldi rétt-
inn hafa tekið sér löggjafarvald.
34 Ritgerðin er að miklu leyti samhljóða erindi hjá Félagi um 18du aldar fræði
í Þjóðarbókhlöðu laugardaginn 23ðja febrúar 2002. Ég þakka Garðari Gísla-
syni hæstaréttardómara, Hjördísi Hákonardóttur héraðsdómara, Jóni Ólafs-
syni ritstjóra Hugar og Svanborgu Sigmarsdóttur stjórnmálafræðingi fyrir
yfirlestur og ábendingar.
132