Morgunn - 01.12.1921, Qupperneq 87

MORGUNN
207
að segja fyrstu kynni barna af honura séu — leiðindi. Ekki
er það kristindóminum að kenna, ekki börnunum beldur
. . . . það er að minni ætlun ekki hvað sizt að kenna
þessari óhentugu tilhugun kenslunnar. Það er ritað helst
til djúpt í hugskot fólksins, að kristindómur og alt sem
honum við kemur, sé svo dauðans óskemtilegt. Það þarf
ekki annað en að blað eða tímarit eða bók sé um þess-
konar efni, þá vilja fáir lesa það hversu vel sem það er
ritað, skemtilegt og nytsamlegt. Hversu mikill hluti
þessarar þjóðar skyldi það annars vera sem ekki skoðar
kristindóminn fremur sem lögmálsok, heldur en sem
fagnaðarerindi? Mér hefir fundist fólki tamara að líta á
hann eins og farg, þunga byrði, sem fögnuður væri að
mega og þora að varpa af sér, heldur en sem fjársjóð
eða perlu, er alt væri gefandi fyrir; miklu fremur, sem
gleðispilli en sem grundvöll allrar sannrar lífsgleði;
fremur sem strangan kennara með reiddan refsivönd-
inn, en sem ástúðlegan vin, með huggun, hjálp og leið-
sögn. Á ekki kirkjan sök á þeasu? Meðal annars og
kannske helst, fyrir sína barnafræðslu? Mundi ekki
mörg ein kenslustundin nejrða mann til að hugsa: Þetta
er þó sannarlega að gera lifsins brauð að dauðans stein-
um fyrir blessuð börnin. Kverlærdómurinn er orðin óvin-
sæll — að minu áliti að maklegleikum; en þó að það væri
ekki að maklegleikum væri samt nauðsynlegt að taka til-
lit til þeirrar óvinsældar*. (Kirkjubl. 1. ágúst 1911.)*
Þá eru aðfinslurnar frá hinu sjónarrniðinu, og þær
eru alls ekki léttvægar. í kverunum »er ýmsu haldið
fram, sem eg get ekki samvísku minnrr vegna, sagt
börnum og unglingum, að sé satt og rétt«, segir sira H.
N. í umsókn sinni. Þetta sama segir fjöldi manna, þar
á meðal víst allur þorri kennaranna. Dæmi vitum vér
til þess, að jafnvel fermingarbörn hafa verið harðorð
um þær kenningar sumar, sem kverin flytja. Mörgum
finst, sumar kenningarnar þar, einkum trúarlærdómarn-