Morgunn - 01.12.1921, Síða 116

236
MOEöUNN
þarna góða stund, tek eg alt í einu eftir því, að hún
heldur að sér höndum og horfir eins og til hliðar við sig.
Eg horfði á hana dálitla stund þegjandi og sé, að hún er
eitthvað öðru vísi en hún var vön. Svo er eins og hún
hrökkvi ofurlítið við og hún segir: »Hér er maður, sera
eitthvað vill, en eg veit ekki hvað það er. Eg hefi
aldrei fyr séð hann. Hann er stór og þrekinn, nokkuð-
roskinn, dökkklæddur, með dannebrogaorðu á brjóstinu,
stórleitur í andliti, skegglaus, hvöss augu skarpleg, fyrir-
mannlegur, með mjög einbeittan svip og eins og hann
væri vanur að segja fyrir, um hvað veít eg ekki — eins
og hann væri kennari eða eitthvað þess konar. Haun
horfði hvast á mig, svo valdsmannslegur, eins og hann
vildi segja mér eitthvað, sem hann bæri fyrir brjósti.
Eg varð hálfhrædd en eg gat ekki náð því, sem hann var
að segja. Nú hverfur hann«. Þegar stúlkan hafði sagt
þetta fór eg aftur að tala við hana, sagði henni, að eg
kannaðist ekkert við þennan mann. »Jæja, hann vildi
nú eitthvað segja við ykkur, þó að eg gæti ekki náð
því«, sagði hún
Nú leið ofurlítil stund, tæplega meira en 15 raínútur,.
þar til hún virtist komast í svipað ástand aftur, sem stóð
álíka lengi. »Þetta var voðaleg sýn«, segir hún þá; »eg
sá húsbruna og mann farast í eldinum. Mér fanst eg
vera komin eitthvað upp í bæ, eins og upp við Skóla-
vörðu eða þar nálægt og sá bálið eins og fyrir neðan mig.
Fleira fólk sýndist mér lenda í eldinum og skaðast, en
eg sá ekki, að hve miklu leyti. Eg er voðalega hrædd
við þetta«.
Mér sýndlst henni verða svo mikið um þetta, og fór
því að reyna að hughreysta hana, — þetta væri liklega
fyrir kosningaæsingum, sem nú stóðu sem hæst.
»Betur að svo væri«, segir hún og stundi við. Eg
fann, að hún héit, að þetta táknaði eitthvað ilt og mundi
koma fram. Nokkurum dögum síðar hafði hún orð á þvi