Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 13

MORGUNN
7
um hans, eða hvorir tveggja, fyndu hjá sér köllun til þess
að taka svari hans. Sannleikurinn er sá, að mótmælaalda
ætti að rísa um alt landið, en einkum hér í Reykjavík, sem
af öllum landshlutum naut síra Haralds mest — mótmæla-
alda, vanþóknunar og vandlætingaralda, segi eg, ætti að
rísa upp gegn því, að síra Haraldur Níelsson er affluttur
út í heiminum sem skaðsemdarmaður fyrri kristni þessa
lands. Það er ekki eingöngu fjarstæða, ekki eingöngu fá-
vísleg fjarstæða, heldur líka illmannleg fjarstæða, sem
Islendingar eiga ekki að taka við og þola þegjandi.
Þegar Hallesby hefir lýst því, hve hrapallega sé ástatt
um kristni landsins, kveður hann svo að orði: „Það er
heldur ekki að undra, þegar það t. d. kemur á daginn, að
sá guðfræðiprófessor, sem lengi hafði forustuna — hann
er nú dáinn — var spíritisti".
Enginn heilvita maður getur skilið þessi ummæli á
annan veg en þann, að kristni Islands sé ver stödd en
kristnin í nokkuru öðru landi Norðurálfunnar, af því að
síra Haraldur Níelsson starfaði hér að kristindómsmálum.
Eg geri ekki ráð fyrir, að þörf sé á að f jölyrða frammi
fyrir Reykvíkingum um starf síra Haralds Níelssonar og
krostindómsboðun hans. Ef til vill er þó ekki fjarri lagi,
að láta fáeinna atriða getið.
I kristindómsboðun sinni stóð Har. Níelsson föstum
fótum á grundvelli Nýjatestamentisins. Enginn hefir lagt
jafnmikið kapp á að skýra Nýjatestamentið fyrir almenn-
ingi. Enginn íslenzkur maður hefir ástundað eins og hann,
að bæla niður efasemdir um sannindi frásagnanna í Nýja-
testamentinu. Boðskapur hans var að því leyti frábrugðinn
boðskap flestra annara presta hér á landi, að hann tók svo
óhikað og ákveðið svari þeirra atburða í Nýjatestamentinu,
sem lengst um hafa verið nefndir kraftaverk, en nú eru af
ýmsum kallaðir yfir-venjuleg sálræn fyrirbrigði. Hann
trúði því, að undir sérstökum skilyrðum væri mönnum unt
að ná vitundar sambandi við annan heim. Hann trúði því
af því, að hann hafði reynslu þekkingu á því; með öðrum