Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 62
56
MORGUNN
sýður, vina mín, á katlinum og eg skal búa til tevatnið,
og þegar þú hefir fengið þér tebolla, þá skulum við
tala rólega um málið og hvað bezt er að gjöra. Hún
þerraði af sér tárin svo vel, sem hún gat og fór út að
sækja hreinan borðdúk og snyrta sig til.
Eg bjó til tevatnið og beið nú og var að hugsa
um, hvernig hægt væri að hjálpa henni. Þá fann ég
alt í einu kalda hönd afa míns þrýsta fast á öxl mér
og heyrði hann segja: „Segðu henni að vera ekki
svona armædd, alt mun ganga vel“.
Eg spurði, hvernig má það vera, ef hún getur ekki
fætt lifandi barn? „Jú“, svaraði hann; „eg ætla að
hjálpa henni. Segðu henni að treysta því“.
Þá sá eg greinilega fyrir mér vöggu, og í henni
mjúkhært smábarn með sívala arma. Uppi yfir höfði
þess var inndæl rós og söngnótur sýndust eins og dansa í
loptinu. „Kærleikur og gleði“, hugsaði eg.
Frú A. kom nú aftur, og eg sagði henni: „Eg hef
fengið skeyti til þín“, og skýrði henni frá hvað fyrir mig
hefði borið. „Ó, hve eg óskaði, að eg mætti trúa því“,
hrópaði hún, „en tveim læknum getur ekki skjátlast —
einum hefði getað, en ekki tveimur“, og hún tók aftur að
gráta.
Eftir dálitla stund varð hún þó aftur rólegri, og eg
fékk hana til að drekka tebolla og borða dálítið og með-
an töluðum við um annað. Er hún hafði hvílt sig um
stund á rúminu, var hún rólegri, og lofaði mér að hún
skyldi ekki, nema knýjandi nauðsyn krefði, láta gjöra
uppskurð áður en maður hennar kæmi eftir svo sem tvær
vikur.
„Því að“, sagði eg, „þú mátt treysta því, að alt mun
ganga vel. Ef það er lítil stúlka, eins og eg held að sé,
þá ættirðu að láta hana heita Rósu, og eg er viss um, að
hún mun verða söngelsk“.
„Það skal eg vissulega gjöra“, svaraði hún, „ef eg
verð svo gæfusöm, að eignast hana“.