Morgunn - 01.06.1937, Side 69

MORGUNN
63
Farið hefir verið með mig í andalíkama mínum til
Indlands, til Suður-Afríku og annara staða á jörðinni,
nálægra og fjarlægra; en æfinlega hefir mér fundist
að tíminn, sem í ferðirnar færi, væri ekki nema fáein
augnablik.
En þegar eg er í andalíkamanum, missi eg alla með-
vitund um það, hvernig tíminn líður; á jörðunni gerum
vér oss ávalt grein fyrir því, að nokkru leyti, nema þeg-
ar vér erum mjög önnum kafnir eða mjög glaðir. Englar
hafa sagt mér, að með þeim sé tíminn ekki til í sama
skilningi eins og með jarðarbúum.
í aldingarði himnaríkis snerust samræður mínar
við verndarengil minn oft um það, sem fyrir kom á dag-
inn og það sem af því mætti læra. Fyrir því var það eðli-
legt, að þegar eg hafði séð menn í hryggilegri fátækt, þá
talaði eg við hana um raunir fátæklinganna, og þá
grimmilegu kúgun, sem þeir verða oft fyrir hjá harð-
brjósta, ágengum vinnuveitendum.
„Það er miklu meira af þessari kúgun á jörðunni
en þú veizt um“, sagði hún. „Margir afvegaleiddir menn
hafa orðið algjörlega miskunnarlausir vegna græðgi
sinnar í gull, og jafnvel þúsundir af litlum börnum eru
meðal fórnardýranna, sem ágirnd þeirra hefir lagt und-
ir sig. Komdu með mér, og eg skal sýna þér nokkuð“.
Útsýnið breyttist. Við vorum í stórri borg. Við stóð-
um hjá afar milclu húsi, sem var líkast hermannaskála,
og hún sagði mér, að þetta væri niðursuðuverksmiðja.
Eg sá marga menn vera að leita að vinnu og vera rekna
burt frá hliðinu, en fjölda af konum og börnum vera
hleypt inn. Sum af börnunum voru nærri því ungbörn.
Við fórum inn í verksmiðjuna og um hana. Og við sáum
þar tugi af litlum börnum í stritvinnu. Mörg þeirra höfðu
auðsjáanlega fengið oflítið viðurværi og voru illa klædd.
Þau báru ekki utan á sér neitt af þeirri lífsgleði, sem er
eðlileg arfleifð barnæskunnar. Þau stóðu bogin yfir vinnu