Morgunn - 01.06.1937, Qupperneq 73

MORGUNN
67
um neina tilslökun að ræða frá hendi kennarans, sem
var faðir minn, þá tók eg mér fríviljuglega aðra náms-
grein jafnframt kverinu. En það voru Göngu-Hrólfs rímur
eftir Hjálmar á Bólu. Þetta var vitanlega algjört leynd-
armál, en þeir, sem kunnugir voru, sögðu að eg hefði
verið mikið fljótari að læra rímurnar. Eg bið ykkur að
athuga það, að eg er ekki að segja frá þessu í því skyni
að reyna að vera fyndinn, heldur til að sýna hversu
langt það hafi verið frá því að ná tilætluðum áhrifum, að
láta sum börn læra kverið, sem þau hvorki skildu né
höfðu neinn áhuga á að skilja. Eg var lengi að læra kafl-
ann um dauðann, dómsdag og annað líf. Fyrst í stað
trúði eg þessu öllu bókstaflega og mér fanst alveg ægi-
leg tilhugsun, ef eg máske færi nú í verri staðinn; og
eg fann enga skynsamlega ástæðu til annars en að svo
hlyti að fara. Því eg hafði nú þó nokkurar smásyndir á
samvizkunni; t. d. hafði eg blotnað hroðalega við ein-
stök tækifæri, og fleira sem of langt yrði upp að telja.
En það, sem einkennilegast var þó, að mér fanst nú eins
og mig langaði ekkert í hinn staðinn heldur, eg gat sem
sé aldrei skilið í því, hvaða sæla gæti verið fólgin í því
að svífa um himnaríki, náttúrlega alveg líkamalaus eins og
reykur og syngja Guði almáttugum lof og þakkargjörð
um aldir og eilífð. Eg gat heldur ekki skilið í því, hvaða
þægð honum væri í þessu lofi öllu. Mér fanst þetta
dæmalaust tilgangslaust alt saman. Að láta sálirnar fæð-
ast hér á jörð, sumar og líklega flestar til að verða vonda
karlinum að bráð, en hinar til að hæla sjálfum honum
■— fyrir hvað?
Mér fanst eg satt að segja myndi hafa haft þetta
alt öðru vísi, ef eg hefði verið guð. Og eg var ekki gam-
all, þegar eg fór að efa sumt af því, sem í kverinu stóð,
þnda man eg aldrei til að faðir minn héldi því fram að
það væri alt satt. Eg man bara ekki til að hann mintist
neitt á það hvorki af eða á.
Á heimili foreldra minna voru lesnir húslestrar alla
5*