Morgunn - 01.06.1937, Page 79

MORGUNN
73
var ýmislegt, sem mér fanst eg eiga bágt með að skilja.
Og það lét eg liggja á milli hluta. Rit spíritista voru þá
til á bókasafni sjúklinga og eg las þau, sem til voru.
Sérstaklega þótti mér hugnæmt að lesa bréf frá Júlíu;
en eg vil vera einlægur og játa það, að eg trúði ekki að
þetta gæti verið raunverulegt samband, sem Stead hafði
við Júlíu. En óneitanlega var skemtilegt að lesa þann
skáldskap, fanst mér. Um önnur rit spíritista get eg
sagt það sama. Eg var hrifinn af þeim. En eg trúði þeim
alls ekki; eg þorði ekki að trúa þeim. Um þessar mund-
ir var á sömu sjúkrastofu og eg maður að nafni Sig-
urður. Hann var alvörugefinn og trúhneigður. Hann
virtist eiga barnatrú sína óskerta. Og við ræddum oft um
þau mál. Og eins og gefur að skilja vorum við ekki sam-
mála. Eitt kvöld höfðum við venju fremur látið töluverð-
an hita komast í þessar umræður. Þá bundum við það
fastmælum að deila ekki oftar um þessi efni. En lofuðum
hvor öðrum því, að sá okkar, sem fyr færi úr þessum
heimi, skyldi reyna að láta hinn vita, hvort réttara væri,
ef þess væri kostur. Eg vil geta þess, vegna þess, er síðar
kemur, að Sigurður trúði mér eitt sinn fyrir því, að hann
hefði verið heitbundinn stúlku, en mist hana. Sagðist
hann altaf trega hana sárt, og voru þó mörg ár liðin.
Haustið 1918 kom hin mannskæða sótt, spánska
veikin á Vífilsstaði, og lögðumst við báðir veikir, við Sig-
urður, eins og raunar allir. Eg lagðist einum degi fyr.
Að kvöldi þess dags sagði Sigurður mér og þá venju-
fremur daufur í bragði, að nú byggist hann ekki við að
fara á fætur aftur. Inti eg hann eftir, hverju slíkar hug-
myndir sættu, hvort hann væri orðinn veikur. Nei, en
hann taldi þetta samt víst. Engar fréttir höfðu þá borist
um alvarlegar afleiðingar af veikinni í Reylcjavík, svo
að eg hló að þessu og reyndi að fá hann til að gjöra
sama; en það var árangurslaust. Morguninn eftir var
hann orðinn veikur af pestinni, ekki þungt haldinn, en
þyngdi er á daginn leið. Ekki gátum við stofufélagar