Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 121
M O R G U N N
115
máli, er sama eðlis og fólginn í því, að þau hafa ýmist
með fyrirbænum, meinlausum húsráðum eða með and-
legum krafti, er þau nefna svo, gert tilraun til að ráða
bót á meinum manna, sem leitað hafa til þeirra í því
skyni. Halda þau því fram, að þessa andlega kraftar
verði þeir, sem til þeirra leita, aðnjótandi fyrir milli-
göngu þeirra og atbeina framliðinna manna, sem þau
komist í samband við. Hinsvegar er ekki upplýst, að þau
hafi gert nokkuð, beint eða óbeint, til þess að aftra því
eða afstýra, að þessir sömu menn leituðu sér lækninga
hjá læknum, og sjálf skýra þau svo frá, og styðst það við
framburð vitna, sem leidd hafa verið í málinu, að þau
hafi oft hvatt menn til að snúa sér til lækna með veik-
indi sín. Þessar athafnir þeirra eru ekki þannig lagaðar,
að þær verði taldar til lækningastarfsemi í þeirri merk-
ingu, sem ætla verður að leggja beri í hugtakið lækning-
ar í lögum um lækningaleyfi o. fl., nr. 47/1932. Hin
ákærða Guðrún hefir stundum þegið smávegis þóknun
íyrir nefndar aðgerðir sínar en ekki er upplýst, að á-
kærður Sessilíus hafi sjálfur tekið við þóknun, en hann
kveður börnum sínum stundum hafa verið vikið lítilræði
af þeim, sem hans hafa leitað, og þar sem ekki er ástæða
til annars en að ætla, að þau hafi sjálf álitið að aðgerðir
þeirra gætu orðið að liði, þá verður ekki talið, að þær
hafi verið framkvæmdar í blekkingarskyni, til þess að
hafa af mönnum fé. Hafa þau því heldur ekki með þess-
um aðgerðum gerzt sek um brot á neinum ákvæðum 26.
kap. hinna almennu hegningarlaga frá 25. júní 1869.
Framangreindur verknaður þeirra varðar því ekki við
!og, og ber' þá að sýkna þau af ákæru réttvísinnar og
valdstjórnarinnar í máli þessu.
Eins og frá er skýrt í hinum áfrýjaða dómi, hafa
hin ákærðu Óskar Valdimar Eggertsson og Sigurlaug
Sigurbjörnsdóttir talið sig standa í sambandi við framlið-
inn lækni, sem geti veitt mönnum andlega hjálp við sjúk-
dómum fyrir milligöngu þeirra, og svipar starfsemi
8*