Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 80
74
MORGUNN
hans togað eitt orð út úr honum fram yfir já og nei, og
létum við hann þá eiga sig. Morguninn eftir fór hann að
segja mér, að sig hefði nú dreymt einkennilegan draum
í nótt. Sér hafi þótt hingað komnir margir menn og hafi
þeir viljað bera sig niður á Garð (en þar eru mjög marg-
ir Vífilsstaða sjúklingar jarðaðir). Þá hafi sér þótt koma
til sín ljósklædd vera og sagt: „Vertu óhræddur, eg skal
passa þig“. Litlu síðar þyngdi honum aftur og morgun-
inn eftir var hann auðsjáanlega að dauða kominn. Alt í
einu reis hann upp í rúminu, rétti báðar hendur út í
loftið, eins og hann vildi faðma einhvern, er hann sæi.
Og segir, ert þú hérna, elskan mín? Ó, hvað eg er feginn
aÖ þú skyldir koma. Síðan féll hann niður á ltoddann og
var örendur.
Á hverju kvöldi langan tíma á eftir, hugsaði eg
að nú myndi mig dreyma hann í nótt (því eg mundi eftir
loforðinu), en það var nú eitthvað annað. Hann dó í
byrjun nóvember. En eina nótt seinni partinn í marz
dreymdi mig hann. Eg þóttist (sem og var) liggja sof-
andi í rúmi mínu. Og hann kemur inn í stofuna. Eg tók
strax eftir því, að hann var venju fremur glaður í bragði.
Hann var í sömu gráu fötunum, sem hann var vanur að
vera í á sunnudögum. Hann gekk að rúmi mínu. Styður
annari hendi á hægri öxl mína og segir: „Jæja, loksins
er eg nú kominn. Mig langar til að sýna þér, hvar eg á
heima, og segja þér að þú hafðir réttara fyrir þér en eg“.
Mér þykir eg standa á fætur; og við svifum frekar en
gengum út úr stofunni; ekki varð eg var við að hurðir
væru opnaðar, en við komumst ferða okkar hindrunar-
laust. Þegar við vorum komnir út, sá eg fjall eitt hátt, í
suðaustur taldi eg það vera, og í áttina til þess svifum
við eða gengum, eg get ekki gert mér grein fyrir hvort
heldur var, en við fórum alveg fast með jörðunni. Þegar
við vorum komnir að fjallinu, fórum við að fara hæg-
ara. Það var bratt, en nú fór að syrta með þoku, og varð
hún eftir því dimmari, sem ofar kom í fjallið. Þar var