Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 68

62
MORGUNN
Eg var einu sinni að tala við verndarengil minn um
mismuninn á útsýni jarðarinnar og útsýninu í aldingarði
himnaríkis.
„Hér er enginn sjór“, sagði eg, „og eg geri ráð fyrir
að það sé efndir á fyrirheitinu um, að ekki skuli framar
verða til sjór“.
„Hér er enginn sjór, satt er það“, sagði hún, „en
við getum farið og horft á sjóinn, í hverju skapi sem
hann er, og hvenær sem okkur langar til þess. Komdu
með mér og eg skal sýna þér þetta“.
Hún lagði handlegginn utan um mig og eg var mér
þess meðvitandi að fara um geiminn, með afskaplegum
hraða, að því er mér virtist. Mér fundust ekki hafa liðið
nema fáein augnablik, þegar eg stóð við hlið hennar efst
uppi á mjög háum kletti og horfði niður á stóran haf-
flöt, sem mörg skip voru á; í hinu skæra sólskini var
þetta dásamleg sjón.
Eftir fyrstu komu mína þangað var nokkurum sinn-
um farið með mig upp á klettinn, og einu sinni var það
gert í ofsastormi, þegar miklar öldur drundu við klett-
ana langt fyrir neðan mig.
Mér þótti mjög mikils vert um eftirfarandi bending-
ar um það, hve mikill munur er á því, hvernig andalík-
amir vorir og jarðneskir líkamir taka við áhrifum: þó
að eg fyndi mjög greinilega til alls þess í útsýninu, sem
hresti mig og lyfti mér upp; þó að eg fyndi lyktina af
söltu sjóloftinu og eg andaði því að mér með fögnuði;
þó að eg fyndi vindþytinn á kinnum mínum og kynni
honum frábærlega vel, þá varð eg ekki fyrir neinum
þeim óþægindum, sem eg mundi annars hafa fundið til,
ef eg hefði verið þarna stödd í jarðneskum líkama mín-
um. í grenjandi stormi vissi eg ekki af því, að eg þyrfti
neitt á mig að reyna, til þess að vindurinn feykti mér
ekki um koll. 1 mjög miklum kulda vissi eg ekkert af að
kalt væri. Andalíkaminn finnur engar breytingar á hita
og kulda í loftinu.