Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 113

MORGUNN
107
reikaði fram að tjarnarbarminum. Þá varð eg alt í einu
var við þessa skipun: „Baðaðu þig. Þú hefir gott af því“ !
Þá steig eg niður í vatnið, og andartaki síðar, er eg
kom upp úr því, var eg ekki lengur nakinn. I baðinu
hafði eg alt í einu fengið föt á jafn-óskiljanlegan hátt
og eg var hingað kominn. Og nú varð eg þess skyndi-
lega var, að fjöldi fólks tók að streyma inn í þessa bygg-
ingu og gegnum hana út í hinn óljósa, dularfulla bláma,
sem umlukti okkur. Margir litu til mín forvitnum vel-
vildaraugum og ávörpuðu mig vinsamlega um leið og
þeir gengu framhjá.
Alt viðmót þeirra var þrungið af ástúð, sem gerði
mig ruglaðan. Hugsið þið ykkur alla þá elskulegustu
menn, er þið hafið hitt á lífsleiðinni og ímyndið þið ykk-
ur, að þannig gerðir menn myndi heilt þjóðfélag og öll
framkoma þeirra sé gegnþrungin af hinu algerasta sam-
ræmi, getið þið hugsað ykkur þetta, þá hafið þið hug-
mynd um þann stað og það fólk, sem eg var nú með.
Eg gat ekki varist því að hrópa upp: En hve menn
eru hér hamingjusamir. Hér hefir hver og einn eitt-
hvað það við sig, sem eykur löngun manns eftir því að
kynnast honum nánar.
En skyndilega sló þeirri vissu niður í sál mína, að
eg þekti þetta fólk, margt af því — bæði konur og
karla. Þessi vissa var skýlaus og fullkomin. Yið höfðum
þekst, þegar það lifði á jörðunni eins og eg. Nú var það
einungis komið stórum lengra eftir braut þroskans og
andlegrar fullkomnunar en eg.
Eg get efalítið ekki fengið neinn til þess að skilja,
hve eðlilegt mér fanst það, að eg skyldi vera þarna. All-
ur ótti hafði horfið frá mér, öll undrun yfir því, sem
fyrir skynfæri mín hafði borið. Þótt mér hefði verið
sagt að þessi staður væri himnaríki, myndi það ekki hafa
valdið mér meiri undrunar en það olli mér í jarðlífinu
■að vita það, að jörðin var bústaður minn.
Nokkrum sinnum hafði eg reikað um þetta ein-