Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 64

58
MORGUNN
stóð hlíð við hlíð, það sem samsvaraði húsum á jörðunni.
Mér virtust þau öll jafnstór um sig og jafnhá, og þau
voru hvít eins og marmari. Á þeim öllum voru einar háar
dyr, en ekkert gat eg séð, sem samsvaraði gluggum.
Verndarengill minn leiddi mig inn um einar af þess-
um dyrum, og eg kom þá inn í stóra stofu; þar var dauf
birta, og í þeirri birtu voru ýms litbrigði, blönduð saman
af svo fullkominni snild, að mér fanst þetta eins og ein-
hver fögur og friðandi tónlist, sem væri orðin sýnileg. Á
veggjunum héngu tjöld, lík skýjum, og þar var grænum,
Ijósrauðum, fagurrauðum og gullnum litum blandað sam-
an af svo mikilli list, að hvergi var ósamræmi. En tjöldin
voru ólík öllum dúkum jarðarinnar. Eg sá þau greinilega,
en þau veittu enga mótstöðu, þegar eg kom við þau. Það
var líkast því, sem að stinga hendinni inn í ský. I stofunni
voru nokkurir legubekkir, og á þeim voru sömu, frið-
andi, samræmdu litbrigðin. Margar plöntur og mörg
fögur blóm voru þarna hér og þar.
,,Þetta“, sagði verndarengill minn, „er hvlídarher-
bergi mitt. Eg kem hingað til hvíldar og íhugunar. Og
þú skalt koma hingað oft og hvíla þig hjá mér“.
Við sátum á einum legubekknum og töluðum sam-
an. „Hver byggir þessa yndislegu hvíldarstaði?“, spurði
eg.
„Það er vilji hins Æðsta, sem byggir þá“, svaraði
hún. „Þeir voru okkur fyrirbúnir og biðu eftir því, að
við kæmum hingað. Öllum englunum hér er lagt til
hvíldarherbergi eins og þetta“.
„Góða“, sagði eg; „eg hef altaf haldið, að þegar hinn
endurleysti andi hefði farið úr sínum jarðneska bústað,
þá færi hann beint upp í fullkomið sæluástand, og væri
þar hjá guði um alla eilífð. Er því ekki svo farið?“
„Nei“, svaraði hún, „enginn öðlast fullkomnunina taf-
arlaust eftir andlátið. Margir, sem hér eru, hafa farið
um önnur svið, eftir að þeir höfðu yfirgefið jörðina, áður
en þeir komust hingað. Það óendanlega líf, sem kemur á