Morgunn - 01.06.1937, Síða 107

MORGUNN
101
hans spurði með nokkuð miklum áhyggjusvip: „Pabbi, er
nokkuð að Mr. Wood?“
í sambúð minni við þá menn, sem reka þessar rann-
sóknir, hefi eg ekki fundið að neitt sé „að“ þeim. Þeir eru
ekki trúgjarnir tilfinningamenn — ekki neinir hjátrúar-
belgir. Þeir hugsa eins og fólk flest, eru hagsýnir, al-
mennir menn, og ekkert bendir á, að þeir séu neitt ein-
kennilegir. Þeir eru ekkert einkennilegir. Þeir eru eins
góðir meðalmenn eins og menn hitta meðal hverra ann-
ara starfandi manna, sem bundið hafa félag með sér til
þess að fást við hvert annað nytsamt viðfangsefni. Ef
nokkuð er, sem mér finst að einkenni þá alla, þá er það
heilsusamleg kímni, sem verndar þá frá því að hafa of
mikið álit á sjálfum sér og gerir sambúðina við þá að stöð-
ugri ánægju.
Og af minum eigin hugsunum er það að segja, að eg
get ekki efast um, að eg hafi haft gott af að kynnast þess-
ari nýju tilveru. Eg finn, að inn í hugsanir mínar um and-
ieg mál hefir komið ný einlægni og alúð, sem er smám
saman að breyta allri minni útsýn yfir lífið. í mínum
huga er ósýnilegur heimur ekki lengur óljós og fjarlæg-
ur — hann er nálægur; hann verður meira og meira að
stjórnandi, íbúandi valdi, sem setur sig í samband við öll
atvik lífsins.
Eg á ekki við það, að eg hafi í neinum skilningi eða
að neinu leyti sálræna meðvitund um andlega nálægð, eða
að eg sé hluttakandi í neinni yfirvenjulegri reynslu. Eg
hefi engin sönnunargögn fyrir því, að eg hafi neina slíka
hæfileika. En það hefir komist inn í mig, sem eg hafði
ekki íundið til á fyrri árum, að í því, sem er að gerast,
gæti náinna áhrifa frá öðrum heimi, innblásturs, sefjun-
ar, leiðbeininga.
Eg er farinn að trúa því, að hið óendanlega ríki and-
legrar tilveru sé nógu stórt, undir stjórnandi kærleik föð-
urins, til þess að umkringja sérhvert líf með þjónustu,
sem miðuð er við þess þarfir. Eg er þess fullvís, að þeir,