Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 75

MORGUNN
69
Á þeim bæ, sem eg- ólst upp á, var mikill trjáreki, einnig-
rak oft ýmislegt smádót, svo sem box, flöskur o. s. frv.,
sem okkur kröklcunum þótti heldur en ekki fengur að
fá, enda áttum við þann reka sjálf. Eitt sinn rak svo
dálítið einkennilegan hlut. Það var tréskaft með þremur
álmum úr beini út úr öðrum endanum; þrjú hök voru á
hverri álmu, og vísuðu þær allar á ská út frá skaftinu.
Þetta var ekki ólíkt því, að það gæti verið fótur undan
smáborði, sem annað hvort hefði verið notað undir
blómsturpott, eða bara til skrauts. Ýmsum getum var að
því leitt, hvað þetta gæti verið, en enginn gat ráðið þá
gátu. Þangað til einn góðan veðurdag. Þá kom maður,
sem að minsta kosti við krakkarnir álitum fróðastan
mann í þeirri sveit. Við sýndum honum náttúrlega þenn-
an einkennilega hlut. Hann horfði lengi á hann þegj-
andi, þar til hann segir: „Mér dettur helzt í hug að þetta
sé fótur undan borði, sem andatrúarmenn nota, þegar
þeir eru að særa fram andana“. Við vildum náttúrlega
vita um þetta, en það mun ekki hafa þótt umræðuefni
fyrir börn að hlusta á. Þessi einkennilegi hlutur var nú
raunar grænlenzkt fuglaspjót; eg komst að því síðar.
Það næsta, sem eg heyrði um það mál, var það, að nafn-
greindur prestur á Vesturlandi væri orðinn andatrúar.
Þessu athæfi var þannig lýst, að hann og heimilisfólk
hans settist í kringum borð, í kolamyrkri, og færi þar
að tilbiðja illa anda; því að vitanlega voru það illir and-
ar, annað gat náttúrlega ekki komið til mála; það sýndi
líka bezt, að þetta varð að gjörast í myrkri. Ymislegt
fleira heyrði eg í þessu sambandi, og það er óhætt að
fullyrða, að ekkert, sem um það var sagt, var þannig
vaxið, að það gæti vakið löngun saklausra unglinga til
að kynnast því, enda var þá mér vitanlega engin bók á
íslenzlcu, sem hægt væri að lesa um það mál.
Nú leið tíminn þar til eg varð 22 ára gamall; af
þessum árum dvaldi eg 3 ár erlendis, og kyntist þar ofur-
lítið heimatrúboðsmönnum. Varð sú kynning frekar til