Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 31
MORGUNN
25
og kenning Haralds Níelssonar, hafi verið til trúarlegs og
andlegs niðurrifs fyrir íslenzku þjóðina. Þetta, að niður-
stöður og skoðanir þeirra manna, sem rannsakað hafa sál-
arlífið með tilliti til framhaldslífsins eftir dauðann, hafa
náð miklum ítökum í hugum Islendinga, en „rétttrúnað-
urinn“ og útskúfunarkenningin litlum ítökum — aðeins
þetta þykir hinum erlenda kennimanni nægileg gögn til
þess að dæma grundvallaratriði kristindómsins, eins og
kærleikann, miskunnsemina og sannleiksþjónustuna, sem
deyjandi þætti í lífi okkar íslendinga.
Við, sem vitum betur en þessi yfirborðslegi dómhvati
þjónn norska trúboðsins, um viðhorf okkar til þess krist-
indóms, sem frá sjálfum höfundi hans er runninn, við vit-
um, að ef til vill hefir enginn maður með þessari þjóð,
hvorki fyr né síðar, þrýst þessum eigindum kristindómsins
inn í sálir og hugskot áheyrenda sinna með meira sann-
færingarmagni, meiri einlægni, meiri glæsileik í mælsku
og andagift og með meiri hamingju í áhrifum og árangri
en Haraldur Níelsson, maðurinn, sem trúboðinn norski
misskilur svo í sínum fávíslega einstrengingshætti, að
hann telur hann áhrifaríkasta eyðanda kristindómsefling-
arinnar á íslandi.
Eg læt mér í léttu rúmi liggja, hvort íslendingar cru
kallaðir trúaðir menn eða ekki, og hvað sagt er um okkur
í því sambandi; ekki sízt af mönnum, sem ekki hafa öðl-
ast þau kynni af þjóðinni, að þeir geti vitað, hvað þeir eru
að segja. Meðan við metum kærleikann, mannúðina og
réttlætið ekki miður en aðrar þjóðir — og sýnum það í
breytni okkar — getum við vel komist af án trúarstimpils
öfgamannanna.
En hitt er áreiðanlega eindregin skoðun og vilji meg-
inþorra þjóðarinnar, að þau blöð og þau stofnanir, sem er
það hlutverk ætlað, að flytja merkustu efni samtíðarinnar
út meðal alþjóðar, bægi ekki olckar ástsælustu andans-
mönnum frá því að færa — að gefnum tilefnum — fram
varnir fyrir látna og ágæta leiðtoga okkar, og fyrir mál-