Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 28

V2
MORGUNN
tala um hana, en að sama skapi reynir það þó að þroska
hana, eftir því sem veikir kraftar þess leyfa. Þeir eru
margir meðal Islendinga, sem tala sízt um það, sem þeim
er hjartfólgnast. Þá brestur kjark til að tala um trú sína,
af ótta við faríseadæmið, mennina, sem báðust fyrir á al-
mannafæri, til að verða hrósað fyrir bænrækni. — Þeir
þora varla að sýna öðrum þessa hjartfólgnu dýrgripi sína,
jafnvel ekki prestunum, af ótta við, að þeim verði að ein-
hverju spilt, því þeir finna sig bera mestu verðmæti lífs
síns í veiku glaskeri, eins og síra Hallgrímur Pétursson
orðar það. — Smælingjarnir vita það bezt, hve voðalegt
það getur verið, að mæta sterkum mönnum, sem vita alt,
en finna eklcert.
Eg vík þá aftur að þeirri reynslu, sem við höfum öðl-
ast af viðkynningunni við prófessor Hallesby. — Við vit-
um nú, að skynsamlegast er að gera nú það bezta, sem við
getum úr því sem er, því engum atburðanna getum við
kipt til baka. — Það er þá fyrst, að við eigum að láta
þessa atburði verða okkur rækilega áminningu þess, að
breiða ekki öll okkar verðmæti fyrir fætur útlendinga
þeirra, sem heimsækja okkur. Við eigum ekki að afhenda
þeim þau til skilyrðislausra afnota, jafnvel fyrir skóþurku.
Þá eigum við einnig að læra það, af þessum atburðum, að
ekki meta allir mest að lifa sem næst dæmi Krists, sem
sterkustum orðum segja, að þeir séu kristnir.
Þrjá kennimenn íslenzka ber hæst, í augum okkar
flestra.
Meistari Jón Vídalín er enn í dag dáður fyrir frá-
bærar gáfur, óvanalegan skörungsskap og alveg einstaka
mælsku. Þó er hann nú að byrja að fjarlægjast okkur, eins
og skínandi leiftur á himni sögunnar.
Síra Hallgrímur Pétursson er spekingurinn og undra-
maðurinn. Hann var barn sinnar aldar, og þó hefir hann
verið samtímamaður allra kynslóða íslenzkrar þjóðar alt
til þessa dags, og verður það vafalaust enn um langt skeið.