Morgunn - 01.06.1937, Blaðsíða 81
MORGUNN
75
þokan svo svört, að við sáum ekki niður fyrir fætur
okkar. Eg segi þá: „Nú vil eg helzt ekki fara lengra; mér
lízt ekki á þetta ferðalag“. Hann svarar: „Jú, lengra
verður þú að fara“. Og lét eg þá að orðum hans. Alt í
einu þóttist eg vita að við stæðum á fjallstindi, og væri
ægilegt hengiflug við fætur okkar. Eg stakk þá við fæti
og segi: „Nú fer eg alls ekki lengra“. Hann svarar: „Ef
þú kemur ekki lengra, þá get eg ekki sýnt þér hvar eg
á heima. Tekur hann þá undir handlegg minn og leiðir
mig. Og við gengum fram af fjallsbrúninni. En þetta
ægilega hengiflug, er mér þótti vera, var þá ekki nema
lítið hallandi aurskriða, þegar til kom. Við héldum nú
niður eftir skriðunni og fór birtandi eftir því, sem neðar
kom. Loks stóðum við á hjalla í fjallinu. Opnaðist þá út-
sýn. Og hefi eg aldrei jafnfagra séð. Hvorki hér á landi
né erlendis. í suðaustur (eg taldi það vera þá átt) var
dalur. Stórt vatn var í dalnum, og rann á niður úr því.
Landið var víða skógi vaxið, en þó ekki hávöxnum skógi.
En fegurst af öllu var birtan. Ekki var hún eins og af
venjulegu sólskini. Eg gæti helst lýst henni með því að
segja, að það væri líkast og ef maður horfði gegn um tvö
gler, rósrautt og fjólublátt. Báðir þessir litir voru svo
samblandaðir og á þeim bar mest, en margir fleiri litir
voru í þessari birtu. Sigurður bendir út yfir dalinn og
segir: „Hérna á eg nú heima“. — Eg horfði hugfanginn á
þessa dásamlegu fegurð. Ekki sá eg nein deili til manna-
bústaða. Og engan mann sá eg nema hann. Eg ætla nú
að spyrja hann eitthvað frekar út í þetta og segi: Áttu
hérna heima? Og lít við um leið; en þá var hann horfinn.
Og í sama bili vaknaði eg. Eg skrifaði þá strax aðalefni
draumsins. Og morguninn eftir skrifaði eg hann allan,
eins og þið hafið nú heyrt hann.
Það eru liðin 18 ár síðan mig dreymdi þennan
draum. Aldrei hefir mig dreymt Sigurð síðan, og eg hefi
altaf verið sannfærður um, að hann hefir birzt mér í
þetta skifti einungis til að efna loforð sín.