Morgunn - 01.06.1937, Page 19

MORGUNN
13
engin. Menn fylgdu ekki Jesú fremur en þeir höfðu áður
gert. Hjá öllum þorranum gufaði æsingin burt, jafnskjótt
sem út af samkomunum var komið, og hugarfarsbreyting-
arinnar sáust ekki meiri merki en reyksins, sem komið
hafði upp úr strompunum árinu áður. En til voru þeir
menn, sem fyrir þessar vakningar urðu útglentir af and-
legum hroka, ímyndunum um eigið ágæti og þakklæti fyrir
það, að þeir væru betri en aðrir menn, og ekki eins og
þessi tollheimtumaður. í einni kirkjudeildinni komu upp
samskonar áhyggjur út af kristni Vestur-lslendinga eins
og Hallesby ber nú í brjósti út af kristninni hér á landi.
Um það var ritað, að hún væri ekki annað en líflaust
form og sérstaklega tekið fram, hve síra Jón Bjarnason
væri „óevangeliskur“ prédikari. Þessum hálf-heiðnu mönn-
um varð að hjálpa. Það var kristileg nauðsyn, að biðja
fyrir þeim og senda þeim vakningu. Svo voru sendir á þá
gífurlega vakandi menn, sem alt af voru með ritningar-
greinar og bænarorð á vörunum. Dálítil kirkja var reist
fyrir þessa hákristilegu starfsemi, sem átti að bjarga
Vestur-íslendingum frá óförunum annars heims, sem hald-
ið var fast að mönnum, að væri í vændum, ef háttalagi
síra Jóns Bjarnasonar væri haldið áfram — manns, sem
aldrei hefði tekið sinnaskiptum.
Til voru svo lítilsigldar sálir, að þær trúðu því, að af
því að þessi vakning var runnin frá enskumælandi mönn-
um og henni stjórnað af þeim, þá hlyti að vera í henni
meiri speki en nokkur íslenzkur heili gæti búið yfir. En
þær sálir voru fáar. íslendings-eðlið, sem jafnan hefir ver-
ið fráhverft trúaræsingum, sagði til sín. Langflestum Is-
lendingum fanst þetta vakningarbrask eintóm vitleysa,
sem það líka var, og höfðu óbeit á því. Mér er ekki grun-
laust um, að eitthvað líkt kynni að fara, ef farið væri að
stofna til norskrar trúarvakningar hér með oss.
En við þurfum hvorki að fara til Noregs né Vestur-
heims til þess að gera oss hugmynd um, að trúarvakning-
arnar séu ekki að sjálfsögðu eingöngu eftirsóknar verðar.