Saga - 2001, Page 281

RITFREGNIR
279
G. Olgeirssonar er að í fyrra bindinu er ekkert almennilegt landakort af
svæðinu. Þar er aðeins að finna einfaldan uppdrátt með með nöfnum
jarða og fáeinum örnefnum í núverandi Þórshafnarhreppi (bls. 12). Sú
ágæta staðhátta- og örnefnalýsing sem fyrra bindið hefst á (bls. 13-28)
getur aldrei komið í stað korts enda ólíku saman að jafna að finna stað á
korti eða fletta honum upp í texta sem spannar margar blaðsíður.
í þessu sambandi má taka einfalt dæmi af lesanda sem ætlar að lesa sér
hl um sjósókn frá Langanesi á 18. öld. Hann rekst fljótlega á þessa setn-
ingu: „Sú mikla drift við sjóinn sem oftast einkenndi mannlífið á Heiði,
Brimnesi og í Dritvík heyrði sögunni til, þar var engin útgerð stunduð."
(bls. 88). Lesandi finnur Dritvík ekki á fyrrnefndum uppdrætti og leitar
því í nafnaskrá þar sem m.a. er vísað á síður 41-42. Á þeim kemur fram
að Dritvík sé ekki þekkt ömefni á Langanesi í seinni tíð en líkur bendi til
að Dritvík sé eldra nafn á Fúluvík. En Fúlavík er heldur ekki á kortinu og
lesandinn hefur ekki annað upp úr leitinni en að víkin sé á milli Brimness
°g Læknisstaða (bls. 42) sem bæði eru á uppdrættinum. Fremst í síðara
bindinu er aftur á móti prýðilegt kort með fjölda örnefna sem kemur hvað
eftir annað í góðar þarfir við lesturinn, einmitt það sem undirritaður sakn-
aði við lestur fyrra bindis.
Á hinn bóginn hefur Langnesingasaga marga kosti. Það eitt hversu text-
“úi er lipurlega og vel skrifaður og laus við óþarfa endurtekningar er sér-
lega þakkarvert. Slíkur frágangur er tæpast auðvelt mál í yfirgripsmikilli
byggðarsögu þar sem hvað eftir annað er komið að sömu þáttum samfé-
kgsins á mismunandi tímaskeiðum og tengja verður kaflana saman svo
lesandi tapi ekki þræðinum.
Til viðbótar greinargóðri og vel skipulagðri umfjöllun sem byggð er á
^úargvíslegum heimildum er að finna í Langnesingasögu stutt innskot með
Þjóðsögum, eftirtektarverðum lýsingum úr samtímaheimildum, gömlum
fréttum og ýmiss konar fróðleik. Þetta gefur verkinu á köflum skemmti-
'egt yfirbragð, dregur lesandann nær efninu og léttir svolítið á lestrinum.
Anriað stílbragð sem höfundur beitir er að fara með lesandann í göngu
Urn Þórshöfn, banka upp á hjá öllum húsráðendum og fara yfir það hverj-
'' bjuggu hvar. í fyrra bindinu er þetta gert árin 1900 (bls. 336-38 og 1910
(Þls. 343-48) en árið 1920 í síðara bindinu (bls. 59-61). Þetta er í sjálfu sér
Sr|iðugt en gæti auðvitað reynst beggja handa jám því einhver takmörk
hljóta að vera fyrir því hversu oft lesandinn er tilbúinn að takast slíka ferð
a hendur. Trúlega fer það eftir smekk hvers og eins.
I Langnesingasögu er mikill fjöldi ljósmynda, af fólki, mannvirkjum,
skipum, einstökum stöðum o.fl. Yfirleitt falla þær vel að umfjölluninni og
Segja meira en mörg orð, einkum þær sem sýna híbýli fólks á fyrri tíð og
8efa hugmynd um þær aðstæður sem það bjó við. Það verður hins vegar
Segjast eins og er að undirrituðum þótti of langt gengið í síðara bind-
Inu þar sem birtar eru myndir af hér um bil hverju einasta íbúðarhúsi á