Vaki - 01.09.1952, Qupperneq 68

ljóssins. En hann svíður í augun og eftir stutta stund falla tár. Þau renna hægt
niöur kinnarnar.
Hugsun skýtur hægt upp í hugann. Upp, ég verð að fara að læðast upp.
Með skjálfandi höndum leysir hann skóreimarnar. Hann hefur ekki fulla stjórn
á höndum sínum og bindur rembihnút öðru megin. Við áreynsluna við að leysa
hann sprettur sviti fram á enni honum. Hendurnar eru þvalar og slappar en
það tekst að lokum. Þá tekur hann af sér skóna, en ferst það óhönduglega og
annar hællinn skellur á stiganum. Þaö glymur í ganginum, og hann hallar sér
aftur á bak og hlustar. Mamma má ekki valma, enginn; ég verð að komast
í rúmið. Ekkert hljóð heyrðist og hann ætlar að ganga upp stigann. En þá finn-
ur hann að hann er óstyrkari á fótunum en áður. Hann hallar sér upp að veggn-
um stutta stund og jafnar sig. Upp, drekka, rúm, sofa. Hann gengur upp þrepm,
kastar af sér frakkanum í ganginum og læðist inn í eldhús. Hann kveikir ljós,
það skjótkviknar, skjannabjart og sker í augun. Á borðinu stendur kanna og
mjólkurglas. Hann drekkur mjólkina en þorir ekki að leita sér að köku í blikk-
kössum, sem gera hávaða. Heldur opnar hann hægt skáp, er geymir tómar flösk-
ur. Hann tekur eina, skolar hana hljóðlega og fyllir síðan vatni. Hann veit hvers
hann muni þurfa við, þegar hann vaknar í fyrramálið. Hann setur flöskuna á
gólfið við höfðalagið á legubekknum og fer að hátta í myrkrinu. Hann hefur
ekki rænu á að kveikja ljós. Rúmið er svalt og hressandi, þó fer hrollur um
hann. Glaður hallar hann sér aftur. En hann er ekki fyrr búinn að því en hann
finnur svimann koma aftur yfir sig. Það er eins og svífi meira á hann. Þegar
hann andar gegnum nefið finnur hann vínþefinn. Viðbjóður, vín er andstyggi-
legt, nautn. Það er eins og höfðalagið sé að sökkva. Þá rís hann upp og hristir
svimann af sér, strýkur höfuðið og leggst á hliðina. Þá kemur það aftur, hann
skeytir því ekki en rýnir inn í myrkrið. Ekkert, viðbjóður, sofa, sofna og gleyma
andstyggðinni. Hann lokar augunum. Þá koma myndirnar frá deginum. Brot,
slengt saman í óreglu. Þær vaxa, stækka og rísa voldugar fyrir hugarsjónum
hans. Skuggar, sem dansa um herbergið þar sem hann situr og drekkur. Siggi
ælir fram af legubekknum. Mr. Bumbo hlær, skríkir, og það fer geigur um hálf-
sofandi unglinginn í rúminu. Myndin hverfur og önnur kemur í staðinn. Frá
morgninum. Hann er að raka sig, aðeins í einum buxum og ber að ofan. I spegl-
inum sér hann mynd sína, ungur og grannur líkami. Aðeins mótar fyrir maga,
vöðvarnir á handleggnum eru ekki stórir. Honum finnst, sem svipur andlitsins
sé í mótsögn við líkamann. Andlitið karlmannlegra en líkaminn. Ekki of þykk-
ar varir, vel löguð haka. En glæsilegastur finnst honum vera yfirsvipurinn.
Sveipir hársins yfir háu enninu og dökk, stingandi augun. Honum finnst vera
karlmannleg festa í svipnum. Þá kallar mamma: Gestur, síminn. Myndin hverf-
ur, óskýrist og dofnar. 1 fjarska greinir hann Mr. Bumbo hlæja eins og vitleys-
ing ógeðslegum hlátri yfir andstyggilegri og ósmelíklegri tónlist Spike Jones.
Burt, ég verð að sofna, og hann veltir sér við. Hann snýr sænginni. Svalinn
leggst að honum. Ég vii fá að hvílast, af hverju fæ ég ekki að sofna? Sofna og
og gleyma þessari andstyggð. Nú leggst hann á hina hliðina og hlustar á hjart-
slátt sinn. Hjartslátturinn truflar hann, hann hreyfir sig svolítið svo eyrað liggi
ekki við koddann. Hjartslátturinn heyrist ekki meir. Minningarnar hverfa úr
TlMARITIÐ VAKI
66