Vaki - 01.09.1952, Qupperneq 76

Jón, náðu í aðra flösku í skápnum, segir Einar með uppgerðarskipunartón,
sem einkennir suma menn, þegar þeir eru drukknir.
Þegar allir eru búnir að fá aftur í glösin drekka þeir þegjandi svolitla stund,
þá segir Gestur: Einar, við þekkjumst raunar ákaflega lítið. Hver ertu og af
hverju ertu hér í þessum bölvaða skóla, sem svíður allan manndóm úr mönnum,
gerir þá að ræflum, fagedjótum eða svartsýnum vesalingum, sem aðeins fljóta
á húfunni, þegar komið er út í lífið?
Einar áttar sig ekki strax og veit ekki gjörla hvernig hann á að svara svo
langri ræðu. Hann segir brosandi og hálf feimnislega: Já, ég er þetta, sem pabbi
og mamma bjuggu til og létu síðan skíra mínu nafni. Af hverju ég er hér? Eg
veit það varla sjálfur, það bara varð, ég náði þessu prófi og fór svo suður.
Hvers vegna? spyr Gestur, gaztu gert annað?
Gat gert annað?
Hann þegir um stund og virðist hugsa og horfa aftur í tímann. Augun fá
barnslegan vonarglampa. Já, víst gat ég gert annað, og hefði verið miklu betra.
Þetta er skítalíf hér. Og hann þagnar aftur og virðist hugsa.
Af hverju er það skítalíf? spyr Pelinn stuttaralega.
Rólegur, segir Gestur, við skulum lofa honum að tala.
Ég veit ekki hvort þið skiljið það. Hér er aldrei hægt að horfa á sjóinn í
friði. Horfa á brimrótið um vetrarkvöld.
Ekki getur það verið eina ástæðan. Drekktu meir, maður, segir Gestur.
Þeir drekka um stund. Jón syngui , hinir drekka og horfa niður í glösin. Die
alte Burschen, heyrist með annarlegum takti úr horninu frá Jóni. Einhvern-
veginn nær lagið ekki eyrum hinna. Þeir drekka og horfa fram fyrir sig og í
glösin til skiptis. Áhugi Sigga fyrir samtalinu er vaknaður. Honum finnst, að
svipur Einars gefi til kynna, að hann ætli að segja eitthvað merkilegt. Gestur
finnur það hka og bíður. Öðru hvoru lítur hann á Einar og sér svipbrigðin á
andliti hans, stundum bros, undrun, jafnvel von. Hann tautar við sjálfan sig:
Nei, hvað um það, aldrei. Ég er viss um það, segir hami síðan allt í einu 'hátt.
Ég hefði orðið miklu hamingjusamari ef ég hefði náð í stúlkuna, sem ég var
hrifinn af, þegar ég var heima, og orðið sjómaður eða skóari. Hún er gift. Fal-
leg stelpa.
Hann þagnar og verður dapur á svipinn.
Hvaða stelpa, rymur í Jóni úr horninu. Eru einkamálin komin á dagskrá,
híhí. Stelpur, þið hafið aldrei náð í stelpur. Svo fer hann að syngja: Ég þekki
konur, hjartnæmt og af heitri tilfinningu.
En hvaða djöfulsins máli skiptir það? segir Einar. Þér, öreigar og þrælar,
sem enga gleði þekkið; drekkið, drekkið. Og 'hann sýpur á. Allt fánýti, rugl og
vitleysa, og þess vegna er gott að ég drekki. —
Við játningu Einars hefur Gestur farið að líta í eigin barm og er orðinn
hugsi eins og hinn og gerist þögull.
Hvað er að? Ert þú farinn að deprast líka? segir Pelinn og hnippir í hann.
Drekktu maður, drekktu, og hann drekkur.
í rauninni eru nú flest persónueinkenni þessara unglinga horfin. Þeir eru
allir orðnir næstum jafn óhæfir til þess að vera uppistandandi menn. Þeir sitja
TIMARITIÐ VAKI
74