Vaki - 01.09.1952, Blaðsíða 78

Nei, ég drekk dry.
Hraust kona, drekkur dry, umlar í Sigga, sem enn hefur ekki látið til sín
taka. Einar horfir alltaf hlæjandi á gestinn og skálar við hann. Og hún lýkur
fljótt úr glasinu. Þá fer að færast yfir hana, nýr svipur kemur líf í augun og
varirnar orðnar votar af víni.
Skál, strákar, segir hún og beinir orðum sínum til félaganna á gólfinu. Skál.
Einar hefur lagt hönd sína yfir axlir hennar og þau drekka og delera í sam-
einingu. Þegar hún er komin niður í hálft glasið, hristir hún hann af sér og
segir: Strákar, eigum við ekki að syngja?
Uppástungunni er tekið með máttlausri hrifningu. Rámri röddu tekur hún að
syngja Yfir kaldan eyðisand. Hinir taka undir, þegar þeim sýnist, svona hver
á eftir öðrum. Við sönginn er eins og eitthvað fari að titra innan í Gesti, til-
finningar sem hann hefur ekki áður fundið til fara að bæra á sér. Það er þján-
ing í rámum söngnum og hann hefur sameinað hjúin á legubekknum. Einar hef-
ur aftur lagt hönd á öxl hennar. Þegar lagið er búið er haldið áfram að syngja,
drekka og syngja þunglyndisleg og viðkvæm lög, sem umhverfið, hálfrökkur og
kertaljós og nokkrir menn og ein kona í litlu herbergi gefa ennþá meiri dýpt.
Siggi tekur þátt í söngnum af öllum sínum kröftum, Gestur er hljóðari eftir
fyrstu lögin, hann hlustar og finnur. Honum finnst hann standa utan við hóp-
inn, horfa á hann úr fjarska. Viðkvæmnin hefur óheppileg áhrif á hann, hann fer
að finna betur til sín, að hann er einslæðingur í hópnum, ekki aðeins rödd, er
tekur undir. Minningar sækja á huga hans, óskýrar. Hálfrökkvuð kvöld, full af
saknaðarþrá. Þótt konan í legubekknum sé ekki góður fulltrúi fyrir ungu stúlk-
urnar, sem hann hefur þekkt, þá hefur og rödd hennar kvenlega viðkvæmni og
stundum hlær hún hásum, grófum hlátri. Kona, sem hlær við kertaljós.
Ljósið skín gulleitt á þau öll, reykskýin svífa um herbergið, birtan gefur
huganum vængi og maður svífur inn í draumalönd æskunnar. Gamlir draumar,
sem ekki er kannazt við í vöku, vit.ia höfundar síns. Liðin vetrarkvöld, liðin
bros, liðinn hlátur, sem ekki hljómar meir. Hann sér stúlku og fyrr en varir
léttir vínþokunni af mynd hennar og hún verður albjört, grannvaxin, föl, með
ljósrautt hár og þokkafullar hreyfingar. María, kemur fram á varir hans.
María. — Einar, gefðu mér meira að drekka.
En nú er Einar orðinn önnum kafinn við að faðma dóttur Strætisins og sinn-
ir ekki kröfu Gests, svo hann verður s.iálfur að rísa upp og ná í flöskuna, sem
stendur á borðinu. Þá verður kertið fyrir honum, það stendur þarna og varpar
réttlátlega birtu sinni um herbergið. Á bak við það stendur flaskan, dökkgræn
í skini kertisins. Hann þrífur til hennar og hellir í glasið. Blaktandi ljósið lýsir
það upp og leikur í víninu. Hann dvelur við þetta um stund. Kertaljós, það er
eins og hann muni, en hann reynir að reka það á burt.
Siggi, viltu vín?
Nei, ekki meira. Gefðu mér sígarettu.
En minningaranar trufla hann áfram. Hann man þegar hann sat í stól inni
í stofu og las við kertaljós og undirleik gamallar kirkjutónlistar, stórt og vold-
ugt kvæði. Muldrandi sezt hann aftur á sinn stað. Tunglið skín inn um glugg-
ann. Reykskýin eru orðin að gráum salla, sem hvílir yfir öllu.
TlMARITIÐ VAKI
76