Vaki - 01.09.1952, Qupperneq 80

Siggi tekur Gest undir hönd og leiðir hann af stað. Hægum, sveigmiklum gangi
fara þeir um göturnar.
Ertu ekkert að lagast? spyr Siggi.
Gestur, sem hefur fengið töluvert meiri rænu við að komast út, svarar: Nei,
hvert erum við að fara?
Við förum eitthvað, ekki er hægt að fara með þig heim svona.
Nei, ekki heim, drafar í honum.
Við skulum koma eitthvað þar sem við getum setzt.
Já, segir Gestur hlýðinn og vill láta leiða sig allt annað en heim, fyrir aug-
lit móður sinnar. Eftir langa göngu koma þeir að hörðum steinbekkjum á stór-
um hól og setjast þar og hvíla sig. Af máttleysi líkamans lyppast Gestur niður
og situr í snjónum og eys honum með höndunum. Siggi horfir á og brosir. Hann
er að byrja að þynnast upp, tekur því pelann og fær sér hlýju niður fyrir brjóst-
ið, svo honum verði ekki líalt. Þegar þeir hafa setið þarna góða stund og Sigurði
orðið það fullljóst að þennan pilt verður ekki farið með heim til móður sinnar
nærri strax, vill hann leggja af stað aftur.
Reyndu að standa upp, Gestur.
Hann fer að brölta og kemst brátt á tvo jafnfljóta. Gestur tekur utan um
Sigga og þeir leggja af stað.
Hveft ætlar þú með mig?
Við heimsækjum stelpurnar.
Stelpurnar, hugsar Gestur, og man óljóst eftir vinkonum þeirra, sem stundum
eru heimsóttar undir slíkum kringumstæðum.
Stúlkur, sem líkna slíkum unglingum um nótt eru góðar stúlkur.
Gamlar skólasystur, er búa í húsi ríkra foreldra, sem oft eru ekki heima
og þá er hægt að njóta gleðinnar í friði. I kvökl eru þær einar og bíða eftir
riddurum næturinnar. Og það koma tveú'. Annar reiðir hinn næstum um öxl, hræ,
vínhræ. Það er huslað í stórum, mjúkum legubekk og hlúð að því. Stór og feit
stúlka í slopp og einhverju af nærfötum kemur og strýkur honum um hárið og
lagar púðana undir höfði hans. Hann sér brjóstin slúta fram, þrýstin og mjúk,
og höfgum ilmi slær fyrir vit honum. En skynjunin er öll í höfðinu, laus við
allan losta. Hann nýtur mjúkra, fylltra formanna og vill strjúka með drullug-
um höndum sínum þessa fjársjóði móðurlegrar umhyggju. En honum er bannað
það mildilega, í augunum sér hann ljóma, blik, sem minnir hann óþægilega á,
að hann er karlmaður, er kona væntir einhvers af. Hann hrekkur við innan í
sér og tilfinning barnsins er rifin og tætt í sundur. Hann langar til að gráta
inni í sér og láta engan sjá, en hann er maður og það er ætlazt til annars af
honum. Þegar hann hefur hvílzt þara góða stund og er farinn að jafna sig, jafn-
vel að skjálfa, er hann beðinn að standa upp og fá sér hressingu með Sigga.
Frammi í stofunni er bjart og hlýtt, Siggi er seztur að borðum þegar Gestur
kemur inn með hroll drukkins víns í skrokknum.
Gerðu svo vel, Gestur, fáðu þér sæti, segir sú holduga.
Takk, svarar hann og sezt.
Það er stjanað við hann og honum er allt boðið og hann þiggur það allt. Hon-
um dettur í hug að þannig fari gamlir og útlifaðir karlar með hórur, sem þeir
TfMARITIÐ VAKI
78