Vaki - 01.09.1952, Qupperneq 82

sæki hana, hina ungu, ósnortnu Násíku, ljóshærðu stúlkuna L,jómalind. Rósina
hans 1 hreti og hreggviðri vetrarins. Með föstum ásetningi gengur hann til baka.
Það má sjá það á göngulagi hans að hann hefur markmið í huga. Hann lítur
björtum augum á umhverfið. 1 öllum þessum húsum býr fólk, fólk, sem á sér
sína eigin sögu og sinn tilgang. Fyrir hann á dagurinn framundan líka tilgang.
En þegar hann kemur heim, spyr móðir hans undrandi hvar hann hafi verið.
Hann svarar, að hann hafi setið að spilum með kunningjum sínum. Nóttin hafi
ekki reynzt nógu löng. Það dugar og vandamálið er þar með leyst. Hann fær frið
til þess að safna kröftum. Hann er dálítið eftir sig, en andinn er ákveðinn að
sigra alla erfiðleika. Þegar hann hefur lokið snæðingi bíður hann góða stund eft-
ir tækifæri til að nota símann án þess að aðrir heyri til. Það gefst ekki. Þá bið-
ur hann móður sína, að segja að hann sé ekki heima, verði um hann spurt. Síðan
fer hann upp í herbergi sitt og les. Tíminn líður og að því kemur að hægt er að
fara í heimsókn.
• O °
Fábrotnar minningar rifjast upp fyrir honum, þegar hann kemur í hverfið,
sem hún á heima í. Örfáar saklausar heimfylgdir fyrir augliti stjarnanna. Á
milli þeirra var alltaf frost vetrarins, í mesta lagi rofið af stuttu handtaki. Þau
komust lengst í tilfinningaríku viðmóti, þegar þau töluðu um sameiginlega hrifn-
ingu sína á listaverki, bók, mynd, ljóði eða lagi. Það gat verið að stundum
örlaði þá á táknmáli, lausleg minni, sem hefði mátt tengja við þau sjálf. En það
var alltaf óljóst og slíkar hugmyndir flugu samstundis brott eins og hrelldir fuglar.
Húsið er að mestu dimmt, þegar hann kemur að því. Ljós í tveim herbergj-
um uppi, hann veit að annað er hennar, niðri er aðeins ljós í ganginum. Hann er
ekki laus við hjartslátt, er hann gengur stíginn upp að húsinu. Hvað vill hann
þessari stúlku, dóttur góðborgarans sem ekki má vamm sitt vita í neinu? En hví
ekki, er það ekki einmitt hún, sem á að taka á móti honum? Andstæðan. Hver
veit nema hún sjái hann í rómantískum ljóma heims, sem hún ekki þekkir?
Hver veit nema það kitli hégómagirnd hennar að fá heimsókn hans? Við þessar
hugleiðingar styrkist hann og hringir bjöllunni fastákveðinn, öruggri hendi.
Hún kemur sjálf til dyra. Hún er í einföldum ullai'kjól, inniskóm og hárið
fellur laust niður herðarnar. Það hleypur daufur roði fram í kinnarnar, þegar hún
sér hann og varkárt bros læðist yfir andlitið. 1 augunum er vottur af feimnis-
legri undrun.
Sæll, — gleðileg jól.
Sæl, — sömuleiðis.
Má ég bjóða þér inn?
Þakka þér fyrir.
Gerðu svo vel; ég skal taka af þér frakkann.
Á meðan hún segir þetta hefur færzt yfir hana öryggi.
Á ég að bjóða þér upp til mín eða inn í stofu?
Upp, segir hann.
Hún gengur á undan og slær til höfðinu svo laust hárið flaksast til. Það
er ekki mikil kvenleg opinberun í göngulagi hennar. Mjaðmirnar eru ekki breið-
TÍMARITIÐ VAKI
80