Vaki - 01.09.1952, Qupperneq 83

ar og fæturnir hafa ekki enn fengið fulla mótun. Hann er feginn, þegar hann sér
það.
Þú hittir vel á, segir hún. Mamma og pabbi fóru út og ég varð að vera heima
hjá litla barninu.
Hefði það nokkuð gert til? spyr hann.
Nei, kannski ekki, segir hún hlæjandi, og þau horfast í augu.
I herberginu sezt hún á djúpan hægindastól og hann sezt á legubekkinn, sem
hún sefur á og lætur fara vel um sig.
Jæja, hefur þú skemmt þér mikið um jólin? segir hún um leið og hún slétt-
ar úr pilsinu á hnjánum.
Skemmt mér, segir hann þunglega. Nei, ég hef lítið skemmt mér.
Nú, eitthvað hefur þú gert, ekki hefur þú setið heima yfir engu eða lestri?
Betur að svo hefði verið. Ég hef drukkið með kunningjum mínum.
Nú, var það ekki skemmtilegt?
Nei, ég læt það vera. Það kenndi manni hversu heimskulegt það er.
Ekki þarf það alltaf að vera það.
Nei, kannski ekki ef um hátíðlega samkomu er að ræða eða einhverja raun-
verulega ástæðu. Getur verið prýðilegt, en svona í tilgangsleysi er það tóm vit-
leysa.
En stundum kemur eitthvað spennandi fyrir, spyr hún, og langar víst til
að heyra sögur, en hann er ekki í skapi til að segja af sér fylliríissögur.
Varla, að minnsta kosti ekki eftirá, þá er það allt heimska.
í vonbrigðum sínum yfir hvernig hann tekur í þetta umræðuefni, verður hún
að snúa sér að öðru.
Hefur þú lesið nokkuð skemmtilegt um jólin?
Eystein munk, svarar hann stuttaralega.
Ifún getur ekki að sér gert að fara að hlæja.
Hvað átti það að þýða?
Það er ekki sem verst lesning, svona á jólunum.
Hann á að hafa lent í ýmsu, er það ekki?
Jú, svarar Gestur. Og sennilega ort kvæði sér til sáluhjálpar. Því aðeins hef-
ur hann getað ort það, að hann þurfti þess, eftir allar syndirnar hefur hann
komið auðmjúkur og fært fram kvæðið. Er það ekki guði þóknanlegt að lifa hættu-
lega og geta síðan ort svo dýrlegt kvæði?
María vill sýnilega eiga sem minnstan þátt í þessum heilabrotum hans, hún
horfir á hann undrandi og spyr svo: Má ég ekki bjóða þér eitthvað að borða?
Jú, þakka þér fyrir.
Bíddu þá á meðan ég tek það til, segir hún og stendur upp.
Augnablik, segir Gestur, má ég sjá litla barnið?
Ef þú vilt, það er þarna inni.
Hún fer niður.
Barnið er í svefnherbergi hjónanna. Það er dauft ljós þar og úti í einu horn-
inu er vaggan. Ungbarn með dúsu upp í sér, í hvítum prjónafötum. Það sefur
og andar rólega. Hann horfir lengi á það. Það er bústið og með feitar hendur,
sem ligg'ja ofan á sænginni. Honum finnst gaman að horfa á sofandi barnið. Hann
TlMAniTIÐ VAKI
81